Klein groot geluk

/door

De wereld staat in brand, zo voelt het voor mij tenminste, als een projectiel die volledig uit zijn baan is gevlogen. Maatregelen volgen zich op, en de kranten staan bol van alle berichten over covid en de zorg. Het zijn voor mij juist aanwijzingen om me terug te trekken, diep naar binnen, om overeind te kunnen blijven tijdens deze gekte.

Ook op mijn werk neemt de drukte toe, als een sneeuwbaleffect dat ergens met een vlokje is begonnen. Want na al die maanden van afschalen, opschalen, hoog ziekteverzuim en wat nog heeft het ontzettend veel mensen geraakt in hun dagelijks bestaan. 

Heel veel kwetsbare ouderen balanceren op het randje van een dunne lijn, van net wel of net niet meer veilig thuis blijven wonen. Het is elke dag zoeken naar mogelijkheden, en vastklampen aan strohalmen. Ik voel elke keer een enorme opluchting als het weer mag lukken, als ik iemand een veilige plek aan kan bieden.

De afgelopen dagen waren er elke dag spoedsituaties, waren er tranen van wanhoop en angst, ongerustheid om de veiligheid en de mentale gezondheid van velen. Maar elke dag opnieuw lukte het om die dilemma’s op te lossen. Door heel veel te bellen, te overleggen, te kijken naar mogelijkheden en onmogelijkheden maar vooral door buiten de gebaande paden te zoeken.

Dankzij heel veel lieve collega verpleegkundigen die fijn meedachten, die op de toppen van hun kunnen functioneren maar steeds opnieuw hun hart openzetten. Zodat we samen toch weer een passende oplossing vinden. 

Voor die jonge vrouw die zo graag verder wil herstellen. Die ver van huis, helemaal alleen, doodongelukkig uit het raam ligt te staren. Haar tranen, die door de telefoon gutsten toen ik haar vertelde dat ik een plekje dichtbij huis had gevonden, ontroerden me diep. Ik was er zelf even stil van, en haar geluk was ook even mijn geluk. 

Of die plek die ik vond voor die oudere meneer. Hij was ontzettend ziek geworden als gevolg van covid en kon nu omringd door warme zorg herstellen. Elke dag knapt hij een beetje meer, op zit hij niet meer onmachtig en verward alleen in huis maar op een veilige plek. Dagelijks drinkt hij met een paar andere heren koffie, en is hij niet meer eenzaam. 

Voor even negeer ik de nieuwsberichten en geniet ik dat dit kleine grote geluk. Meer valt er vandaag eigenlijk niet te wensen.

Lichtpuntje

/door

Het blijft stil aan de telefoon nadat ik mijn boodschap heb uitgesproken. Dat ze nog aan de lijn hangt hoor ik aan de onregelmatige ademhaling op de achtergrond. Ik geef haar wat ruimte om mijn bericht te verwerken, en na een lange stilte begint ze te praten.’Echt’ vraagt ze, ‘is het echt waar’? Ik beaam dat het echt waar is, en voeg nog wat informatie toe. Niet teveel, daar let ik op, niet alles komt op dit moment bij haar binnen denk ik zo.

Ik heb die ochtend een plek gevonden voor haar zieke echtgenoot, een appartement dichtbij de plek waar zij woont. Het is haar allergrootste wens zei ze me, nog niet zo heel erg lang geleden. Omdat hij niet meer thuis kan wonen, was een plekje heel dichtbij hun thuis zo gewenst. Zodat zij hem makkelijk kan bezoeken, zo vaak als ze wil, zonder rekening te moeten houden met busregelingen, slecht weer en wat nog.

‘Ik ben sprakeloos’ zegt ze, ‘echt sprakeloos’. ‘Bent u er blij mee’ vraag ik, ‘want hij moet dan nog wel een keer verhuizen’. ‘Kind, ik ben dolgelukkig, het is absoluut geweldig’. Ze verzucht zachtjes, aan de andere kant van de lijn en ik glimlach.

Elke dag is het zoeken naar lichtpuntjes in dit leven, en soms verzand ik ook in mijn gedachten. Over de toenemende werkdruk, de huidige politieke rompslomp, corona-passen en verplichte QR-codes. Dan worstel ik met frustratie en onmacht en nog veel meer. Elke dag staat mijn dag bol van de schrijnende situaties en die probeer ik, samen met mijn collega’s, uit alle macht wat minder schrijnend te maken. Het is veel meer dan mijn werk, het is mijn hart, mijn zorghart dat elke dag opnieuw zijn stinkende best wil doen om waar dan ook die zwaarbelaste schouders wat te verlichten.

Samen op dezelfde plek blijven wonen als je ouder wordt, en al zolang samen bent, is niet voor iedereen weggelegd. En het is een intense pijn die ik me niet voor kan stellen. Onvrijwillige scheiding, door ouderdom of ziekte. Maar om die enorme last, die ik niet weg kan nemen, iets te kunnen verlichten was dit mijn lichtpuntje van die dag. Ik voelde het, dat dankbare, diep van binnen: Ik heb een geweldige baan 🙂

Verrijking

/door

Dat een goede gezondheid niet vanzelfsprekend is, dat wist ik allang. Door alles wat ik in mijn werk meemaak, en wat ik om me heen zie gebeuren bij vrienden en familie. Het is een rijk bezit, om elke dag zelf je bed uit te kunnen stappen. 

Toen ik ineens zelf een rotboodschap kreeg, nog niet zo heel erg lang geleden, was de schok dan ook best groot. Ineens moest ik zelf in die behandel- en verzorgmolen stappen, en met frisse tegenzin gaf ik me eraan over. Huidkanker, zei de specialist, kwaadaardig. Kanker en kwaadaardig met betrekking tot jezelf is niet fijn. En ook dat snijden in mijn gezicht was een berg waar ik tegenop zag. Niet omdat ik een litteken in mijn toet erg vind, maar omdat mijn gezicht zo dicht bij mij ligt; snijden in arm of been voelt toch anders. Ik kan het niet uitleggen, maar zo voelde het voor mij.

Ik zorg al voor anderen zolang als ik me kan herinneren.  Ik was pas vijftien jaar toen ik ermee begon. De gezondheidszorg is een wereld waar ik me altijd thuis heb gevoeld, het past bij me, omdat ik het altijd fijn vind om iets voor een ander te kunnen betekenen. Dat ik nu op een andere stoel moest gaan zitten, vond ik niet eenvoudig. Ik kan niet goed zorg en aandacht ontvangen. Het geven ervan gaat me velen malen beter af. En die confrontatie met dat feit, voelde ik dubbel en dwars de afgelopen periode; het voelde enorm kwetsbaar.

Inmiddels ligt al het ‘gedoe’ alweer achter me. Alles wat er aan akelige cellen in mijn lijf zat, is eruit gesneden. Dat litteken in mijn gezicht is nu wie ik ben, en dat is helemaal prima. Op een vreemde manier vind ik het mooi, dat litteken, omdat het me weer even heel dicht bij mezelf bracht. Alles wat er soms aan geneuzel of onzin in je leven ontstaat viel in een klap weg. De afgelopen weken voelden heel erg puur, door al het gevoel dat ineens aan de oppervlakte kwam, dat uitgesproken werd en volop gevoeld.

Ondanks al het akelige dat er ook aan kleefde, was het voor mij een absolute verrijking.

Nieuwsgierig naar mij? Leuk! cynthiapoen.nl/2019/05/02/dit-ben-ik-op-papier

Extra rijk

/door

Om iemand aan te raken die niet dichtbij je staat is geen sinecure. Ik was zestien toen ik voor een carrière in de gezondheidszorg koos, en dus ook onbekende mensen aan moest raken. Zieke en oudere mensen, die in al hun kwetsbaarheid ineens zo’n jong ding aan hun bed kregen. Een jong ding die voor ze kwam zorgen. Ik vond het al heftig, hoe moet dat voor hen zijn geweest.

Om aan een buitenstaander uit te leggen hoe het voelt om in de zorg te werken is onmogelijk. Ik kom in beeld wanneer een mens op zijn kwetsbaarst is, wanneer verdriet en pijn ineens zijn intrede doen. Vrolijkheid is maar zelden onderdeel van mijn werk, zo is het nou eenmaal.

Ooit las ik een uitspraak van een revalidant en het maakte diepe indruk op mij.

‘Ik heb enorm veel respect voor het werk van de verpleegkundige’, had hij gezegd, ‘ik kan alleen maar moeilijk accepteren dat ik het werk geworden ben’. Die ene zin maakt zo pijnlijk duidelijk wat de inhoud van mijn baan behelst.

Het omvat zorgen voor iemand die een stukje regie uit handen moet geven. Voor even of voor altijd. Handelingen die je tot voor kort zonder nadenken uitvoerde, moeten nu ineens door een ander worden uitgevoerd. De meest intieme handelingen. In een vingerknip zijn heel veel zaken niet meer vanzelfsprekend.

Nu ik op vakantie ben voel ik het wrange ervan soms extra, omdat ik zo waanzinnig geniet van de vrijheid die ik bezit. Dat klinkt wellicht wat zwaarmoedig maar het is juist het tegenovergestelde, het is het intens beleven van de meest eenvoudige zaken.

Jaren geleden werkte ik een poosje alleen maar nachten, en tijdens die nachten zorgde ik ook af en toe voor een jonge vrouw. Zij woonde nog thuis, haar ouders hadden een aanbouw aan hun huis laten bouwen waarin zij haar slaap-en badkamer had. Wij kwamen er elke nacht voor een aantal handelingen die ze zelf niet meer kon. Elke nacht. Moet je je voorstellen dat je, naast alle zorg van overdag, ook elke nacht twee mensen over de vloer krijgt. Twee mensen aan je lijf, soms ook volkomen vreemden, voor de rest van leven.

Terwijl ik vanmorgen vroeg een plons nam in de rivier, die prachtige rivier waar we kamperen met ons Volkswagenbusje, dacht ik nog even aan die indrukwekkende zin. En aan die ene man, en velen met hem, die door een noodlottig ongeval ineens ‘werk’ waren geworden. Zo’n rondje zwemmen voelt dan extra rijk.

Loslaten

/door

Ze huilt. Ik voel haar verwoede pogingen, om zichzelf weer onder controle te krijgen, door de telefoon heen. Ik ben gewoon maar even stil, en geef haar de ruimte om zichzelf te herpakken.

Met een van emotie verdraaide stem, verontschuldigt ze zich. ‘Ik begrijp het hoor, echt’, zeg ik, ‘als het om mijn moeder zou gaan, zou ik me precies hetzelfde voelen’.

Ze zorgde al heel erg lang voor haar moeder, had haar jaren geleden al liefdevol in haar eigen huis verwelkomd. Zelf was ze al jaren weduwe, en zo konden ze elkaar gezelschap houden. Fijn dat haar oude moeder niet alleen was, in dat veel te grote huis. En het was heerlijk om na haar werk niet in een donker en stil huis thuis te komen. Nu kon ze weer voor iemand koken, gezellig samen eten, in plaats van met dat bord op schoot voor de televisie te schuiven.

Maar net als bij haar moeder, gingen de jaren nu ook voor haar tellen. Haar oude moedertje haalde haar elke nacht uit haar slaap omdat ze dementie had. Ze raakte verwarder, elke dag een beetje meer, zo leek het tenminste. En die zorg, die viel haar elke dag wat zwaarder, iedere dag een beetje meer. Nu ze zelf geopereerd moest worden, kon ze niet langer meer zorgen, en die keuze voelde loodzwaar en onmogelijk. 

‘Ik ben blij, verdrietig, opgelucht maar ook terneergeslagen over dat afscheid’, zegt ze, en die snik klinkt nog door in haar stem, en ik voel het ook allemaal tegelijkertijd. ‘Ik ben zo verschrikkelijk blij dat er een passende plek voor haar gevonden is, waar ze de rest van haar oude dag kan slijten. Maar tegelijkertijd ben ik zo verdrietig dat ze dat laatste stukje van haar leven niet meer dicht bij mij is’.

We praatten nog een poosje, zij en ik, want mooie gesprekken zijn waardevol. Een ruime week later verhuisde haar moeder naar die passende plek. Ze was dankbaar dat ze haar zelf nog naar die nieuwe plek kon brengen, dat ging nog net, want de dag erna werd ze zelf in het ziekenhuis opgenomen voor die operatie.

‘Ondanks het verdriet, overheerst de dankbaarheid’ zei ze me een paar weken later, toen ik haar nogmaals aan de telefoon had. ‘Het heeft mij heel veel rust gegeven dat er nu zo goed voor haar gezorgd wordt’. En dat, dat was voor mij zonder twijfel het allerbelangrijkste.

Breekbaar

/door

Wat is ze mager, dacht ik bij mezelf toen ze de deur voor me opendeed, uitgemergeld bijna. Samen met mijn collega’s hadden we een hele poos voor haar echtgenoot gezorgd, die zo graag thuis wilde sterven. Een paar weken ervoor had hij het leven los moeten laten. En nu zorgden we met liefde voor haar. Ze had haar heup gebroken na een ongelukkige val, en was net thuisgekomen uit het ziekenhuis. Haar tengere lijf was magerder dan ooit, en de fysieke pijn trok diepe lijnen in haar gezicht. Mijn hart kromp samen van dat schrijnende beeld dat ik voor me zag.

‘Er zijn zoveel mensen slechter af dan ik’ zei ze, dus vond ze dat ze niet mocht klagen. Ik was het oneens natuurlijk, ik vond het vooral zorgelijk en onverantwoord dat ze alleen thuis was. Dus terwijl ik voor haar zorgde, kaartte ik het bij haar aan. ‘Zou het niet fijn zijn om nog ergens kort te verblijven om wat aan te sterken zei ik, om eerst nog verder op te knappen en dan pas weer naar huis te gaan’? ‘Kan dat, vroeg ze hoopvol, want dat zou wel echt fijn zijn, ik voel me nog zo zwak’. Dus belde ik met haar zoon, die zich ook echt veel zorgen maakte, en belde naar de huisarts voor een verwijzing. De rest van de dag ging ik naarstig op zoek naar een plekje voor haar. Die hele vrijdag, de dag dat ze thuiskwam uit het ziekenhuis, ben ik tussen alle zorgmomenten door aan het bellen geweest om haar ergens kortdurend opgenomen te krijgen. Elke strohalm greep ik aan. Deze kwetsbare dame alleen thuis, dat voelde eenvoudigweg niet goed.

Na heel veel strijd, en heel veel argumenten, kreeg ik die vrijdagmiddag op de valreep groen licht. Er was ergens een plekje gevonden en de maandag erop mocht ze komen. Wat was ze blij en opgelucht dat het was gelukt om iets te vinden, in deze tijden van wachtlijsten, krapte en onmogelijkheden. En wat was ik dankbaar dat het me gelukt was.

De volgende ochtend vond haar zoon haar op de grond van haar slaapkamer; die nacht was ze overleden, helemaal alleen. Of een eerdere opname haar had kunnen redden zullen we nooit weten. Het zou kunnen dat haar lijf eenvoudigweg op was en was het haar tijd. Maar als ze wel opgenomen zou zijn geweest, dan was ze tenminste niet alleen geweest, die ene nacht, die nacht dat ze haar laatste adem uitblies. Want sterven in het donker van de nacht, helemaal alleen, op de kille vloer van je slaapkamer, dat wens ik mijn ergste vijand nog niet toe.

Meer lezen van Cynthia? Leuk ☺ Neem eens een kijkje op haar eigen website!

Nachtmerrie

/door

Ze schreeuwt luidkeels door de gang; haar overduidelijke verdriet raakt me. Ik hoef haar niet te zien, om te voelen dat ze enorm van streek is. Ik loop de hoek om, de gang in en zie haar zitten. Haar rolstoel staat pontificaal voor de hoofdingang. Ze is volledig verloren in haar eigen wereld en zoute tranen stromen onophoudelijk over haar wangen. Haar mond staat open in onsamenhangende en luidkeelse wanhoop.

Ik loop naar haar toe, en onderweg zie ik de receptioniste haar schouders ophalen in een gebaar van machteloosheid. Ze weet niet goed wat te doen en ik begrijp het. Binnenkomende gasten ontwijken haar met een grote boog en een ongemakkelijke blik. Ik kniel op de grond naast haar rolstoel en pak haar hand. Haar handen klemmen zich om de mijne, en haar scherpe nagels dringen diep in het vlees van mijn handpalmen. De eerste minuten is er alleen maar die allesoverheersende paniek.

‘Zuster, het is niet waar, ik heb het niet gedaan’. Haar emotie emotioneert ook mij, want inmiddels ken ik haar verhaal. Deze herbeleving van een traumatische ervaring uit haar jeugd moet zij steeds weer doormaken, keer op keer op keer. Soms lukt het om haar op tijd af te leiden, voordat het verdriet haar volledig overneemt. Maar helaas ligt dat moment nu al ver achter ons. Ze zit al te diep in die herinnering, en haar nimmer eindigende nachtmerrie voert nu de boventoon. Ik praat een poosje geruststellend op haar in en neem haar onderwijl mee naar boven, terug naar haar afdeling, terug naar de rust. Om haar handen niet los te hoeven laten, stuur ik de rolstoel met mijn benen en ellebogen en dat is best een uitdaging.

Na een half uur begint ze uitgeput te raken en lijkt de grootste heftigheid eraf, ze praat en ze praat terwijl ik luister en haar voorzichtig probeer af te leiden. Omzichtig zet ik een groot dienblad vol natte bekers voor ons beider neus om af te drogen. Samen, want haar alleen laten is geen optie. Nog nasnikkend omhelst ze me, vraagt ze bevestiging dat ik toch wel echt weet dat ze het niet heeft gedaan, echt niet. Ik houd haar vast en knik. Ze is praktisch doof dus die geruststelling moet kort en duidelijk zijn, en lichaamstaal helpt daarbij. Dicht naast haar zittend drogen we af, beker na beker, en ik zie haar rustiger worden.

Na nog een half uur vallen haar ogen dicht, op dat rustige afgeschermde plekje in die nis halverwege de gang. Stil zit ik naast haar, weer met haar handen in de mijne terwijl zij slaapt. Het is een dagelijks terugkerend fenomeen, dit verdriet, en ik weet dat er over een aantal uur nog weer een golf aankomt. Of vannacht, als de angst haar uit haar slaap haalt. Voor nu geniet ik van de rust die ze nu ervaart, dat ze even uit die allesoverheersende angst is. Ook al is het maar voor even.

Meer lezen van mij? Neem eens een kijkje op cynthiapoen.nl

Waardevol

/door

Elke ochtend stap ik blij mijn bed uit, echt. In alle eerlijkheid scheelt het per ochtend weleens een tikkie qua enthousiasme maar toch, blij. Juist omdat dat hele simpele van zelf uit je bed stappen, voor heel veel mensen niet is weggelegd.

De kwetsbaarheid van onze gezondheid, en vooral het onvoorspelbare ervan, dat voelen we momenteel allemaal aan den lijve. Juist omdat we er zelf eenvoudigweg geen invloed op hebben, niet volledig tenminste. Goed voor jezelf zorgen sluit dat ziek worden echt niet uit, was het maar zo’n feest. In een vingerknip kan je gezondheid op een hoop liggen, als een koorddanser met evenwichtsstoornissen.

Die rijkdom van steeds weer een nieuwe dag, is onbetaalbaar. Soms nemen we dat voor lief, en vergeten we de rijkdom ervan. In onze zucht naar meer, beter, en groter, verliezen we soms uit het oog wat zo heel erg belangrijk is. Dat hele fijne leven, dat al zo rijk is van zichzelf. Want die rijkdom van het leven zit ook zo heel erg in de eenvoud, in mooie momenten, in het liefhebben van elkaar. Die waarde van weer een nieuwe dag voelen we soms pas, als we weten dat die dagen samen ineens op zijn. Steeds opnieuw ben ik me bewust van die kwetsbaarheid, en soms word ik met brute kracht met mijn spreekwoordelijke neus op die feiten gedrukt.

In mijn werk is het aan de orde van de dag, die onverwachte verstoring in de balans van dat fijne leven. Hoe dat dagelijkse, waar je zo aan gehecht bent, zomaar ineens anders kan worden. En dat ineens dan ook nooit meer terugkomt, wat altijd zo gewoon was.

Dat klinkt een tikkie zwaar, ik weet het oprecht, maar het is de dagelijkse realiteit. Want na een jaar covid, ervaren we allemaal hoe het voelt als dat dagelijkse leven zomaar onverwacht op zijn kop staat. Als je ’s avonds ineens niet meer in je eigen vertrouwde bed ligt, waar je zo heel erg lang elke dag zonder nadenken instapte. Doordat ziek dat dagelijkse binnensluipt, en weigert te vertrekken.

Ook daarom ben ik elke ochtend vroeg buiten, en geniet ik echt van de geboorte van weer een nieuwe dag, ben ik me er intens van bewust hoe waardevol dat is. En vervelen doet het nooit, geen dag. Steeds opnieuw ben ik onder de indruk van weer een oogstrelende zonsopkomst, of beuk ik lachend tegen de wind in als het stormt. Zelfs als het pijpenstelen regent omhels ik grijnzend al dat water, want dat woeste weer is soms ook zo zalig. Dan spoelt dat brein weer schoon, van alles wat het soms laat verstoppen.

De waarde van die eigen regie, en dat nog volledig zelfstandig kunnen functioneren, elke dag opnieuw, dat is meer dan ooit, onbetaalbaar.

Meer lezen van Cynthia? Neem eens een kijkje op haar eigen website: cynthiapoen.nl

Kop van Jut

/door

Als de realisatie van de begroting van een zorgorganisatie uit de pas begint te lopen, is leegstand / onderbezetting één van de hoofdoorzaken.

Oorzaken van onderbezetting
Organisaties worstelen echter vaak met het vinden van de èchte reden van onderbezetting. Als gegevens hierover ontbreken, zien we zeer regelmatig gebeuren dat de conclusie getrokken wordt dat afdeling Zorgbemiddeling/Klantadvies wat beter haar best moet gaan doen. ‘Want hoe kan het zijn dat we met zo’n wachtlijst nog leegstand hebben’?

De èchte redenen zijn echter divers en vragen elk om een eigen aanpak. We noemen enkele voorbeelden uit de praktijk van de ouderen- en gehandicaptenzorg.

Ouderenzorg:

  • COVID-19 – cliënten, verwanten en wettelijk vertegenwoordigers, zijn geschrokken door de eenzaamheid die ontstaan is door het bezoekverbod in verpleeg- en verzorgingshuizen;
  • Onderbemensing op locaties a.g.v. personeelstekort;
  • Onderbemensing op locaties a.g.v. ziekteverzuim;
  • (Achterstallig) onderhoud.

Gehandicaptenzorg

  • Onduidelijkheid over de geboden expertise;
  • Onvoldoende informatie over de woonruimte;
  • Aanbod sluit niet meer aan bij de beoogde doelgroep;
  • (te) veel schijven in het proces van zorgvraag naar zorgaanbod;
  • Zorgbemiddelaars voelen zich eigenaar van de leegstand en de lijnorganisatie kijkt toe.

Transparantie
Het werken aan oplossingen voor de bovengenoemde zaken, kan pas plaatsvinden als de organisatie in haar werkprocessen deze frictie inzichtelijk heeft.

Het is dan essentieel dat medewerkers de redenen, zonder poespas, kunnen vastleggen. Dan ontstaat er transparantie en kan er gericht aan verbetering worden gewerkt.

Managementinformatie
Als de oorzaken van leegstand eenvoudig opvraagbaar zijn, kunnen deze als onderlegger gebruikt worden bij bila’s en directieoverleggen. Dan kan de focus op de oorzaak liggen in plaats van op het gevolg. En hoeft afdeling Zorgbemiddeling/Klantadvies niet meer Kop van Jut te zijn.

Gescheiden

/door

‘Ik ga eraan kapot’ zegt hij wanhopig, zijn stem klinkt schor van emotie. Ik hoor hem zijn keel schrapen, in een verwoede poging om al dat verdriet weer onder controle te krijgen. Mijn hart krimpt ervan samen, want ook mijn ouders zijn kwetsbaar en op leeftijd. ‘Papa zoekt mijn moeder, dag en nacht, hij vergeet constant dat mama opgenomen is. Hij slaapt niet, en wij dus ook niet, we zijn kapot’.

Ik leef met ze mee en vind het zo treurig, steeds opnieuw. Want ik hoor een verhaal zoals het zijne helaas niet voor het eerst, en ik kan er wel van uitgaan dat het ook niet voor het laatst zal zijn. Een ouder echtpaar, dag na dag thuis moeizaam balancerend met hun steeds zwakkere gezondheid. Een echtpaar waar een van beide twee dementie heeft, en de partner uit alle macht probeert die regelmaat in huis vast te houden, die aanstuurt en instrueert ondanks die hoge leeftijd. En die vaak zo moe is, en de kracht mist om dat nog veel langer vol te houden. Die naast geliefde, ook ineens verzorger wordt en nog zoveel meer. Het is als afscheid nemen, terwijl die allerliefste er nog gewoon is, en eigenlijk ook weer niet, niet meer echt. Het is hartverscheurend in het kwadraat.

En toen viel corona hun leven binnen, en raakten ze beiden besmet. Net als hun kinderen, die bij toerbeurt zorgden voor hun ouders. Met een moeder die steeds maar zieker werd, en uiteindelijk opgenomen moest worden. Naar het ziekenhuis wilde ze niet, voor haar geen intensive care of andere kunstgrepen in dat laatste stukje leven. Heel stellig deelde ze mee dat ze geen polonaise meer wilde aan haar oude lijf. En zo kwam ze bij ons. Haar man was zijn kompas kwijt; zonder haar nam zijn verwarring steeds grotere vormen aan. Uur na uur was hij op zoek, volkomen uit het lood geslagen omdat hun normale rustige leven zo ruw was opgeschrikt. Jemig wat hij miste haar. Die dagelijkse routine zo bruut verstoord, het was voor hem ongrijpbaar, deze verandering. Dat was het moment dat zijn zoon met mij belde; moe, verdrietig en een tikkie radeloos.

Hun zoon en ik spraken elkaar uitgebreid over de mogelijkheden en onmogelijkheden. Ik luisterde vol medeleven naar zijn verhaal en het voelde ongelofelijk wreed dat ze nu gescheiden moesten worden. Ik zocht voor hem ook een fijne plek, al vond ik dat helaas niet dichtbij zijn geliefde vrouw. En ik volgde hun situatie, zoals ik zo vaak doe, want een casus als deze grijpt me altijd aan. Nog geen week later was het overduidelijk dat zij ging overlijden. Maar met vereende krachten zorgden de verpleegkundigen en artsen van beide locaties, dat ze nog even samen konden zijn. Die laatste dagen zat hij naast haar bed met haar hand stevig in de zijne. Wat was iedereen dankbaar dat ze samen waren. Ook toen zij het leven los moest laten, waren hun handen nog steeds innig verstrengeld.

In tijdsbestek van een paar weken, van samen thuis naar dit grote verdriet. De brute kracht en nietsontziende verwoesting van corona.

Meer lezen van Cynthia? Neem eens een kijkje op cynthiapoen.nl