Archief voor categorie: Cynthia Poen

Hij is stervende en we weten alle twee dat het niet heel erg lang meer zal duren. Toch houdt hij zich met twee handen vast aan het leven, hij is nog lang niet klaar voor dat definitieve afscheid.

Tijdens mijn late dienst word ik gebeld, zijn sonde zit verstopt. Hij heeft een bijzonder kwetsbare sonde die razendsnel dicht gaat zitten, het is meer dan eens gebeurd dat we hem niet meer aan de praat kregen. Wat dan meestal volgt zijn telefoontjes naar het ziekenhuis en een nieuwe sonde. En dat zijn meestal geen flitsbezoeken.

Hoopvol kijkt hij me aan, want het laatste wat hij wil is weer naar dat ziekenhuis draven. Hij komt er al veel te vaak. Dus trek ik alles uit de kast om dat rottige ding weer te laten werken. Zonder succes. Maar opgeven doe ik pas als het echt niet anders kan, dus bel ik een dierbare collega. En binnen no-time staat ze voor mijn neus.

En het lukt haar wel, wat ik niet voor elkaar krijg, dat rotding loopt weer door. We kletsen bij terwijl ik haar uitlaat. Opgelucht dien ik zijn medicatie en sondevoeding toe en spoel extra door. We praten nog even als ik mijn rapportage schrijf. De volgende ochtend kom ik weer langs voor zijn medicatie.

Het is al na elven als ik naar buiten stap, de kou tegemoet. Maar het gelukzalige gevoel dat ik die avond bij me draag, omdat dit echtpaar die avond fijn thuis kon blijven, was pure rijkdom. Geen uren in het ziekenhuis, geen kinderen die ze moeten bellen op de vrijdagavond. Maar samen, knus, achter een kop thee.

Ik denk nog vaak aan die avond. Omdat dit echtpaar indruk op me maakte. Door de liefde die zo overduidelijk aanwezig was. Hij overleed vrij snel daarna, uitzaaiingen veroorzaakten een slagveld in zijn brein. Maar ik denk er ook nog vaak aan terug omdat Jo me die avond kwam helpen, mijn dierbare collega. Die zo’n geweldige verpleegkundige was, die onverschrokken zorgde en die ik altijd voor raad en daad kon bellen. En die een jaar geleden, op veel te jonge leeftijd, aan corona overleed.

Het blijft bijzonder hoe tijd tussen onze vingers doorglipt en hoe snel we vergeten. Maar sommige herinneringen draag ik voor altijd met me mee en een groot aantal van die herinneringen werden een prachtige bundel. www.uitjeervaring.nl/zorgliefde

Tijdens mijn vakantie ervaar ik dat gevoel van vrijheid altijd dubbelop. Vooral ook door de manier waarop wij onze vakantie vullen; we laten het volledig aan het toeval over. Naast die ‘ongeveer’ richting plannen we bijzonder weinig. Het is heerlijk om elke dag weer verrast te worden. Daarbij wordt ik al heel erg blij van bijzonder weinig, dat helpt ook.

Daar dacht ik aan toen we door Zweeds Lapland richting Lofoten reden. Dat imposante van die hele ruige, ongerepte natuur kan me diep ontroeren, en in dat gebied was er een overvloed aan. Ik voelde me nietig maar tegelijkertijd meer dan ook onderdeel van dat alles. Ik kan het maar moeilijk uitleggen hoeveel indruk het maakte maar het was geweldig om mee te maken.

Maar de spontaniteit die mijn leven vult is voor zovelen niet weggelegd. Die zijn afhankelijk, in zo verschrikkelijk veel. Voor alles wat de meeste van ons wel kunnen en waar we maar zo zelden over nadenken. Zij zijn niet alleen afhankelijk in die zelfzorg maar ook afhankelijk in hun vervoer ergens naar toe, en van voorzieningen die ter plekke aanwezig moeten zijn. Noem het maar op. Spontaan iets gaan bekijken is er niet bij, alles moet op voorhand worden gepland.

Tijd is dan dubbel zo kostbaar.

Die avond stond ik mijn potje te koken met uitzicht op dat prachtige blauwe water waar Lofoten zo beroemd om is. De rijkdom van onze reis vulde mijn lijf, om alles wat ik tegenkwam en wat ik tijdens al die weken mocht beleven. Lukraak op avontuur is voor velen een onbereikbare droom en ik ben meer dan gezegend op dat gebied.

Met twee voetjes op de grond al die mooiigheid extra voelen is ook rijkdom.

Meer lezen van Cynthia? Leuk! www.cynthiapoen.nl

Cynthia heeft ook een boek geschreven over haar zorg-ervaringen, ‘Zorgliefde’ Nieuwsgierig? www.uitjeervaring.nl/zorgliefde

‘Ik wil hem nog niet kwijt hoor, vertelt ze me, zolang het nog lukt om voor hem te zorgen blijven we samen’. Meneer heeft dementie en zij zorgt voor hem. Steeds meer, al een hele poos steeds meer. Als ik haar vraag hoe het thuis gaat en hoe het met haar gaat, begint ze te vertellen. Als een waterval die al een poosje wilde ontsnappen.

Ik luister vooral, stel af en toe een vraag maar het is overduidelijk dat ze graag wil praten. ‘Als u druk bent en geen tijd voor me heeft dan kap ik mijn verhaal af hoor’ zegt ze. Glimlachend moedig ik haar aan om verder te gaan, soms is het zalig om je verhaal aan een onbekende kwijt te kunnen. Om zonder consequenties even stoom af te blazen. Daarbij levert het me een schat aan informatie op die ik weer kan inzetten als we een passende plek voor deze meneer gaan zoeken, ook niet onbelangrijk.

Ik zei het al vaker, de verschuiving van de huidige zorgbehoeftes in onze regio zijn overduidelijk maar gelukkig ontstaan er overal mooie initiatieven om daar zoveel mogelijk in te ondersteunen. Logeerhuizen bijvoorbeeld, er is groei in respijtzorg mogelijkheden en er zijn allerlei mooie hulplijnen voor heel veel mantelzorgers.

Tijdens ons gesprek vertelde ze me ook dat haar man bijna niet meer kon praten, en dat wat hij zei meestal onverstaanbaar of onbegrijpelijk was. Meteen begreep ik waarom ze het zo fijn vond om even tegen mij aan te kletsen. Communicatie is een groot goed en van levensbelang.

Zij mist het.

Om even samen de dag door te nemen, te glimlachen om herinneringen die spontaan langs komen waaien of gewoon een kletspraatje over het weer. Als je stil staat bij de hoeveelheid momenten die zij nu moet missen, blijvend moet missen, het is amper te bevatten. Week na week en dat al jarenlang.

Diepe buiging voor deze dame op leeftijd die elke dag onvermoeibaar klaar staat om voor haar zieke man te zorgen. Diepe buiging voor haar en voor alle mantelzorgers van Nederland.

Toen ik 21 was werkte ik een poosje in een buurtwinkel, zo’n winkel van Sinkel waar sigaretten, snoepgoed en een scala aan aanverwante artikelen werden verkocht. Na vijf jaar in de gezondheidszorg had ik al ernstig behoefte aan iets anders. Een intensieve studie, fulltime wisseldiensten en dat nog zo jong en groen zijn hadden een ernstige wissel op mijn mentale stabiliteit getrokken.

Het duurde maar kort, die uitspatting, want ik vond werken in de buurtwinkel saai en eentonig en ik miste het ‘zorgen voor’ met heel mijn hart. Maar mijn zenuwen konden wel mooi even bijkomen, en daar had ik nou net behoefte aan. Ik was nog zo piep maar had wel al wagonladingen verdriet en ziek gezien.

Inmiddels ben ik heel wat jaren verder maar nog steeds herken ik bij mezelf die behoefte om af en toe een stap opzij te maken. Om even te ontsnappen aan de constante druk en verantwoordelijkheid die dat ‘zorgen voor een ander’ met zich meebrengt. Wellicht dat ik daarom ook zo hartstochtelijk graag wil ondersteunen als ik een ander mens zie worstelen. Zorgvragers en mantelzorgers. Want ook mantelzorger zijn is hard werken en voor hen is er maar zelden ruimte voor die stap opzij.

In onze maatschappij verliest een groot deel van de mensheid, in die zucht naar meer, beter en luxer, momenteel om oprecht oog te hebben voor een ander. Naar elkaar omkijken was vroeger een groot goed maar het verdwijnt, tot mijn grote verdriet. Ik ga morgen oprecht naar iemand omkijken, doe je mee?

Nieuwsgierig naar meer van Cynthia? Leuk! cynthiapoen.nl

Ik vind relaties met andere mensen razend ingewikkeld, want hoeveel energie steek je nou precies in naaste familie, fijne vrienden en directe collega’s? Alleen zijn vind ik namelijk ook heel erg heerlijk, om uren te wandelen in mijn uppie of wat door mijn huis te rommelen. Maar kiezen voor mijn eigen gezelschap kan ik alleen omdat ik heel vaak niet alleen ben, ik ben gezegend met een lading lieverds om me heen.

In mijn werk hoor ik het met enige regelmaat, hoe een opeenstapeling van misverstanden leid tot die vlijmscherpe eenzaamheid, tot diepe ravijnen en elkaar niet meer kunnen bereiken. Dat allesoverheersende gevoel van een mens die zich niet gewenst voelt moet vreselijk zijn.

Jezelf kwetsbaar op stellen is geen sinecure hoor, ik weet het. Ik sla zelf ook regelmatig de plank mis, juist omdat het vaak even duurt voor ik precies weet waarom ik voel wat ik voel. Soms ben ik veel te direct of juist te wollig, en op die eerlijkheid zit ook niet iedereen te wachten, hoe goedbedoeld mijn woorden ook zijn.

Met de feestdagen nog vers in het geheugen, en de pijnlijke strijd die er in veel levens rond die dagen heerst, hoorde ik het indringende verhaal van een oudere man. Hij was zijn vrouw nog maar pas verloren door een ongelukkig ongeval, en sindsdien vulde hij zijn dag met het dagelijks huishouden. Precies zoals zij dat altijd had gedaan. Hij klampte zich vast aan haar taken, elke dag opnieuw. Het was alles wat er voor hem was overgebleven had hij gezegd, want zij had zijn hele leven gevuld.

Het benam me de adem, de heftigheid van zijn verhaal, en vooral ook de leegte ervan.

Zonder me er echt van bewust te zijn, is dat alleen zijn blijkbaar iets waar ik bang voor ben. Om helemaal alleen op deze wereld te zijn en door niemand gemist te worden. Wellicht doe ik daarom soms teveel mijn best, onhandig en stuntelig, in de hoop dat mijn goede bedoelingen overkomen. Want je moet er toch niet aan denken, om altijd alleen te zijn. Wees daarom een beetje lief voor elkaar, ook als het soms lastig is of als je denkt dat iemand het niet verdient. Want we verdienen allemaal wat vergevingsgezindheid op zijn tijd.

Meer van mij lezen? Leuk! cynthiapoen.nl