Ernaast staan

Het is heel eenvoudig om je in dit beroep te laten meeslepen door je frustratie. Het gebeurde me vandaag nog. Want beleidsmakers nemen soms beslissingen die ik niet begrijp. Waardoor mijn onderbuik uit alle macht ‘ nee’ schreeuwt.

Omdat ik voel dat het ten koste gaat van mensen.

Maar ik heb de wijsheid niet in pacht dus ik beperk me tot mijn cirkel van invloed. En dat is geen eenvoudige opdracht zal ik je zeggen.

Het gevoel van onmacht vind ik lastig. Want eigenlijk wil ik iedereen helpen.

Maar zelfs een kind begrijpt het onmogelijke van dat verlangen.

Gelukkig heeft elke dag zijn lichtpuntjes. En dan is het ineens fijn dat de wereld soms zo voor het grijpen ligt. Zo belde ik met een dochter over haar moeder. De dochter woont ver weg en is zelf helaas ernstig ziek. Maar ik kon haar geruststellen, haar vragen beantwoorden en op het hart drukken dat we doen wat we kunnen voor haar oude moeder.

En ook voor die kwetsbare  man, die alleen is op de wereld, zetten we ons 150% in. Zoeken we verder naar oplossingen, in zijn geval is dat bijzonder ingewikkeld.

Maar elk mens verdient het om gezien te worden.

Gehoord.

Ook al lijkt het in eerste instantie dat sommigen niet geholpen willen worden.

Alle loketten die bedacht zijn voor elke verschillende vraag of aandoening doen zelfs mij ingewikkeld aan, ik droom van een versimpeling.

Een eenvoudige plek waar elke vraag uitgepeld word, en waar antwoorden worden gezocht op vragen.

Waar mensen werken en er hulp voorhanden is.

Voorbij winstbejag iets echts doen. Echt en praktisch.

Ik weet dat het veel te simpel gedacht is, maar ik ben een eenvoudig mens. En ik weet in mijn hart dat heel veel mensen erbij geholpen zouden zijn.

Laagdrempelig als een buurthuis, beschikbaar voor wie daar woont.

Terug naar de mensen, ernaast staan.

Hoe fantastisch zou dat zijn.