Zorg verdient beter

Met haar rug naar me toe zit ze stil in haar stoel, haar schouders hoog opgetrokken. Het ongemak straalt uit haar gespannen houding, ze is benauwd en ademhalen gaat moeizaam.

Rustig groet ik haar en ik loop ruim om haar stoel heen, zodat ze me kan zien. Op veilige afstand glimlach ik vriendelijk, naar ik hoop geruststellend, en vertel dat ik haar medicijnen ga pakken. Vervolgens verstop ik mijn glimlach achter mijn mondkapje.

Kalm dien ik haar medicatie toe, en moedig haar aan vooral rustig te inhaleren. Stil zit ik naast haar en na een aantal minuten zie ik de eerste tekenen van opluchting in haar gelaat. Vanachter dat mondkapje blijf ik rustig praten, hopelijk ziet ze mijn glimlach ook in mijn ogen. Voor haar bescherming hou ik mijn mondkapje op, maar iemand vanachter dat scherm geruststellen is pijnlijk lastig.

Na vijftien minuten doet de combi medicatie zijn werk, ze glimlacht en krijgt weer praatjes, ik zie ontspanning. Ik ga op afstand zitten en doe mijn mondkapje af. We praten wat en nu ze minder benauwd is, neemt de verwardheid in haar ogen ook wat af.

Als je dementie hebt, en je dan benauwd wakker wordt, is de wereld even heel angstig, met die mist in hoofd en longen. Een mist die maar niet lijkt op te lossen. Hoe ongrijpbaar moet dat gevoeld hebben, als je niet kan vatten wat er gaande is.

Zacht verzorg ik haar verder, maak ontbijt, heb ik aandacht voor haar alleen, tot ik verder moet naar de volgende client.

Ik denk aan het applaus dat we vorig jaar kregen, en aan alle collega’s die dagelijks keihard werken, ook buiten de ziekenhuizen. Die covidperiode was voor iedereen een spannende tijd, maar voor de directe zorg toch net iets meer. Hij lijkt inmiddels compleet vergeten te zijn. Ik vind het fijn en tegelijkertijd ook bizar, de geleerde lessen van toen lijken allemaal vergeten.

Als ik alles heb opgeruimd zeg ik haar gedag, ontspannen zit ze achter een door mij gezette kop koffie. We glimlachen naar elkaar en met een laatste zwaai vertrek ik.

Ik vind er het mijne van, van alle ontwikkelingen in zorgland, maar ik weiger cynisch te worden of te verzuren. Er valt weinig meer te verwachten van de politiek dan loze beloftes en ook dat is niks nieuws.

De zorg blijft op zijn tandvlees doorworstelen.

Ik doe mijn werk, met liefde, omdat zij dat verdient. Dat ook de zorg meer verdient, maar ondergewaardeerd zal blijven, doet me meer pijn dan ik ooit kan uitleggen….

Cynthia bundelde meer dan dertig jaar aan zorgervaring en goot al die verhalen in haar boek ‘Zorgliefde’. De bundel is in elke boekwinkel en webshop te verkrijgen.