Herinneringen
Hij is stervende en we weten alle twee dat het niet heel erg lang meer zal duren. Toch houdt hij zich met twee handen vast aan het leven, hij is nog lang niet klaar voor dat definitieve afscheid.
Tijdens mijn late dienst word ik gebeld, zijn sonde zit verstopt. Hij heeft een bijzonder kwetsbare sonde die razendsnel dicht gaat zitten, het is meer dan eens gebeurd dat we hem niet meer aan de praat kregen. Wat dan meestal volgt zijn telefoontjes naar het ziekenhuis en een nieuwe sonde. En dat zijn meestal geen flitsbezoeken.
Hoopvol kijkt hij me aan, want het laatste wat hij wil is weer naar dat ziekenhuis draven. Hij komt er al veel te vaak. Dus trek ik alles uit de kast om dat rottige ding weer te laten werken. Zonder succes. Maar opgeven doe ik pas als het echt niet anders kan, dus bel ik een dierbare collega. En binnen no-time staat ze voor mijn neus.
En het lukt haar wel, wat ik niet voor elkaar krijg, dat rotding loopt weer door. We kletsen bij terwijl ik haar uitlaat. Opgelucht dien ik zijn medicatie en sondevoeding toe en spoel extra door. We praten nog even als ik mijn rapportage schrijf. De volgende ochtend kom ik weer langs voor zijn medicatie.
Het is al na elven als ik naar buiten stap, de kou tegemoet. Maar het gelukzalige gevoel dat ik die avond bij me draag, omdat dit echtpaar die avond fijn thuis kon blijven, was pure rijkdom. Geen uren in het ziekenhuis, geen kinderen die ze moeten bellen op de vrijdagavond. Maar samen, knus, achter een kop thee.
Ik denk nog vaak aan die avond. Omdat dit echtpaar indruk op me maakte. Door de liefde die zo overduidelijk aanwezig was. Hij overleed vrij snel daarna, uitzaaiingen veroorzaakten een slagveld in zijn brein. Maar ik denk er ook nog vaak aan terug omdat Jo me die avond kwam helpen, mijn dierbare collega. Die zo’n geweldige verpleegkundige was, die onverschrokken zorgde en die ik altijd voor raad en daad kon bellen. En die een jaar geleden, op veel te jonge leeftijd, aan corona overleed.
Het blijft bijzonder hoe tijd tussen onze vingers doorglipt en hoe snel we vergeten. Maar sommige herinneringen draag ik voor altijd met me mee en een groot aantal van die herinneringen werden een prachtige bundel. www.uitjeervaring.nl/zorgliefde
