Gedwongen
Ze woonde nog thuis, op de plek waar ze heel lang met haar man woonde en waar ze nu alweer zolang in haar eentje resideert. Kinderen kregen ze nooit en haar sociale netwerk is niet bestaand. Haar dagen vulden zich met studderen in haar eigen huis, met alleen haar eigen gezelschap. Zonder visite, zonder familie en zonder liefdevolle gezelligheid van andere mensen.
En dan krijgt ze dementie, haar situatie verslechtert met rasse schreden, eenzaamheid en verwaarlozing liggen op de loer.
Via de huisarts wordt er thuiszorg opgestart. Om haar te helpen bij het innemen van de dagelijkse medicijnen en om haar te helpen bij haar zelfzorg. Ze vergeet het, om goed voor zichzelf te zorgen, om schone kleren aan te doen en haar medicijnen op tijd in te nemen.
Maar elke dag ziet ze een ander gezicht, en als gevolg van haar dementie wordt ze steeds argwanender door al die vreemden die zich steeds bij haar voordeur melden. Dus draait ze simpelweg de deur op slot voor al die onwelkome bezoekers die ze niet herkent. Na een lange strijd en toenemende zorgen van die paar mensen die zich om haar bekommeren, wordt ze gedwongen opgenomen.
Daar ontspoort ze volledig. In die onbekende omgeving die ze niet kan bevatten, met nog meer vreemden op een plek die voor haar als een nachtmerrie moet voelen. Ondanks alle inzet en zorgzaamheid van het zorgpersoneel escaleert de situatie compleet en moet ze nogmaals verhuizen. Voor haar eigen veiligheid en voor die van haar medebewoners.
Met een lading medicatie in haar fragiele lijf moet ze weer naar een andere plek, een plek waar ze andere specialistische zorg krijgt, waar ze om kunnen gaan met haar agressie. De agressie die voortkomt uit die enorme angst en de wanhoop die haar moet vervullen en waar ze zich geen raad mee weet.
Een week na de overplaatsing krijgt ze corona. Dat kleine hoopje mens werd alsmaar zieker en zieker en na een week overlijdt ze.
Ik troost me met de gedachte dat ze nu rust heeft, na een periode waarin het ongrijpbare overheerste. Rust van de mist in haar hoofd, en de wanhoop die haar verteerde. Het vervult me met treurnis, haar verhaal.
Rust zacht lieve dame, ik had je oprecht een fijner einde gegund.
Cynthia schreef een boek over haar zorg ervaringen. Wil je haar bundel lezen? www.uitjeervaring.nl/zorgliefde
