Zorghart

Bij veel ouderen lijkt de situatie thuis alsmaar schrijnender te worden, zo ervaar ik het tenminste. Zoals gister toen ik met spoed een fijne plek moest zien te vinden voor een meneer met dementie. Meneer zijn echtgenote belandde onverwacht in het ziekenhuis en zijn dementie was te vergevorderd om nog alleen thuis te kunnen blijven. Na veel overleggen met collega-verpleegkundigen vond ik gelukkig een plekje voor hem.

De opluchting van zijn zoon was enorm toen ik hem belde met het nieuws. ‘Ik kan wel janken, zei hij geëmotioneerd, sterker nog ik huil al’. Ik voelde bij mezelf de ontroering door zijn onvrijwillige tranen, en ik voelde dankbaarheid, dankbaarheid omdat ik kon helpen.

Werken in de zorg is een roeping wordt er weleens gezegd. Oprechte onzin, vanzelfsprekend. Werken in de gezondheidszorg is een vak, een serieus beroep waarin je je skills continue moet aanscherpen en bijhouden. Je zorgt voor een ander mens en dat is geen sinecure. Elke fout wordt levensgroot uitvergroot. Terecht natuurlijk, maar het maakt ook enorm kwetsbaar. Voor die ander en voor jezelf.

En naast die weerbaarheid, professionaliteit en kunde is het hebben van een zorghart van groot belang. Liefde hebben voor wat je doet, om die andere mens op nummer één te kunnen zetten tijdens dat hele kwetsbare moment in diens leven. Zonder dat empathisch vermogen raak je in dit beroep hopeloos verloren.

Ik schreef er een boek over, over al mijn ervaringen tijdens die jaren zorgen voor anderen, en ik heb hem ‘Zorgliefde’ genoemd. Het is een prachtige verzameling geworden van bijzondere gebeurtenissen, over echte mensen en soms heftige situaties. Warme en rijke verhalen.

Naast alle kennis en kunde, die ik elke dag nodig heb om te triageren en een nieuw fijn thuis voor al die zorgvragers te kunnen vinden, klopt mijn warme zorghart, die het niet opgeeft, ook niet als het hopeloos lijkt.

Benieuwd naar mijn boek? Leuk! www.uitjeervaring.nl/zorgliefde