Diepe buiging

‘Ik wil hem nog niet kwijt hoor, vertelt ze me, zolang het nog lukt om voor hem te zorgen blijven we samen’. Meneer heeft dementie en zij zorgt voor hem. Steeds meer, al een hele poos steeds meer. Als ik haar vraag hoe het thuis gaat en hoe het met haar gaat, begint ze te vertellen. Als een waterval die al een poosje wilde ontsnappen.

Ik luister vooral, stel af en toe een vraag maar het is overduidelijk dat ze graag wil praten. ‘Als u druk bent en geen tijd voor me heeft dan kap ik mijn verhaal af hoor’ zegt ze. Glimlachend moedig ik haar aan om verder te gaan, soms is het zalig om je verhaal aan een onbekende kwijt te kunnen. Om zonder consequenties even stoom af te blazen. Daarbij levert het me een schat aan informatie op die ik weer kan inzetten als we een passende plek voor deze meneer gaan zoeken, ook niet onbelangrijk.

Ik zei het al vaker, de verschuiving van de huidige zorgbehoeftes in onze regio zijn overduidelijk maar gelukkig ontstaan er overal mooie initiatieven om daar zoveel mogelijk in te ondersteunen. Logeerhuizen bijvoorbeeld, er is groei in respijtzorg mogelijkheden en er zijn allerlei mooie hulplijnen voor heel veel mantelzorgers.

Tijdens ons gesprek vertelde ze me ook dat haar man bijna niet meer kon praten, en dat wat hij zei meestal onverstaanbaar of onbegrijpelijk was. Meteen begreep ik waarom ze het zo fijn vond om even tegen mij aan te kletsen. Communicatie is een groot goed en van levensbelang.

Zij mist het.

Om even samen de dag door te nemen, te glimlachen om herinneringen die spontaan langs komen waaien of gewoon een kletspraatje over het weer. Als je stil staat bij de hoeveelheid momenten die zij nu moet missen, blijvend moet missen, het is amper te bevatten. Week na week en dat al jarenlang.

Diepe buiging voor deze dame op leeftijd die elke dag onvermoeibaar klaar staat om voor haar zieke man te zorgen. Diepe buiging voor haar en voor alle mantelzorgers van Nederland.