Dichte deur

Hij is nog geen veertig maar zijn lichaam laat hem meer en meer in de steek. Zijn pijn is diep en schrijnend want thuis wonen bij zijn jonge gezin is onverwacht onmogelijk geworden. En alsof die boodschap nog niet hard genoeg is blijkt er ook geen mogelijkheid te zijn om ergens anders te wonen. Tussen de wal en het schip met je doodzieke lijf.

Ik luister naar zijn verhaal en kan me in de verste verte niet voorstellen hoe dat voor hem moet zijn. Ik vind het hartverscheurend. En dan moeten ze ook nog stad en land afbellen om gehoord te worden, of iemand ze alsjeblieft kan helpen.

Ik besluit dus mijn stinkende best te doen om een fijne plek voor hem te vinden, een plek alleen van hem. Waar zijn kinderen eens een nachtje kunnen logeren bij hun pap, waar ze samen kunnen zijn als gezin. Toevallig is er een plek beschikbaar, nu moet ik alleen nog zorgen dat hij hem krijgt. Mijn collega’s gaan niet direct overstag en ik begrijp hun vraagtekens. ‘Ga eerst bij hem langs, vraag ik, beoordeel met je eigen ogen. Geef hem die kans’.

Gisterochtend zochten ze me op, de twee collega’s die bij hem op bezoek zijn geweest. Hun stralende gezichten vertelden me zonder woorden wat ik zo graag wilde horen, hij is hartstikke welkom. Een eigen plek en ook nog op korte afstand van zijn drie grote liefdes, een plek waar hij warme zorg ontvangt en fijn kan wonen. Mijn dag kan niet meer stuk.

‘Na een periode waarin er alleen maar deuren voor me dicht gingen, is dit de eerste deur die voor me open ging’ zegt hij geëmotioneerd. De rillingen lopen over mijn lijf bij die woorden. Het is precies waarom ik zo hartstochtelijk veel van mijn werk houd. Ik kan iets doen voor iemand, echt iets betekenen in een mensenleven. En daar ben ik meer dan dankbaar voor.

Meer van Cynthia lezen? Vind ze leuk! cynthiapoen.nl