Een stap opzij

Toen ik 21 was werkte ik een poosje in een buurtwinkel, zo’n winkel van Sinkel waar sigaretten, snoepgoed en een scala aan aanverwante artikelen werden verkocht. Na vijf jaar in de gezondheidszorg had ik al ernstig behoefte aan iets anders. Een intensieve studie, fulltime wisseldiensten en dat nog zo jong en groen zijn hadden een ernstige wissel op mijn mentale stabiliteit getrokken.

Het duurde maar kort, die uitspatting, want ik vond werken in de buurtwinkel saai en eentonig en ik miste het ‘zorgen voor’ met heel mijn hart. Maar mijn zenuwen konden wel mooi even bijkomen, en daar had ik nou net behoefte aan. Ik was nog zo piep maar had wel al wagonladingen verdriet en ziek gezien.

Inmiddels ben ik heel wat jaren verder maar nog steeds herken ik bij mezelf die behoefte om af en toe een stap opzij te maken. Om even te ontsnappen aan de constante druk en verantwoordelijkheid die dat ‘zorgen voor een ander’ met zich meebrengt. Wellicht dat ik daarom ook zo hartstochtelijk graag wil ondersteunen als ik een ander mens zie worstelen. Zorgvragers en mantelzorgers. Want ook mantelzorger zijn is hard werken en voor hen is er maar zelden ruimte voor die stap opzij.

In onze maatschappij verliest een groot deel van de mensheid, in die zucht naar meer, beter en luxer, momenteel om oprecht oog te hebben voor een ander. Naar elkaar omkijken was vroeger een groot goed maar het verdwijnt, tot mijn grote verdriet. Ik ga morgen oprecht naar iemand omkijken, doe je mee?

Nieuwsgierig naar meer van Cynthia? Leuk! cynthiapoen.nl