Rouwverlof
Ik heb het altijd bijzonder gevonden om te waken aan iemands bed. Bijna altijd bij een voor mij onbekende en toch maakte dat geen verschil. Het contact dat er op dat moment ontstaat, is zo puur, zo wezenlijk. Het maakte diepe indruk op me.
Ik droeg het met me mee, in stilte. Ook verpleegkundigen hebben een beroepsgeheim.
De intieme sfeer die er vaak heerste tijdens het waken is lastig onder woorden te brengen. Net als de emotie van dat onverbiddelijke afscheid, het ‘nooit meer’ dat zo bruut doorzingt in alles wat je daarna doet.
Elke dag is een eerste dag zonder, en niks is ooit meer zoals het de dag ervoor nog was.
Dat grijpt in.
Ik vergelijk het weleens met de start van een leven. Ook ingrijpend, ook intens. Eigenlijk zouden we net zo zorgvuldig om moeten gaan met een afscheid. Inclusief ondersteuning thuis, rouwverlof en begrip voor de nabestaanden. Tijd om te wennen, tijd om af te ronden.
Ik denk dat ik daarom deed wat ik zeven jaar lang deed: thuis ondersteunen zodat iemand in de omgeving van dat eigen thuis afscheid kon nemen van zijn of haar leven. Te midden van alles wat zo vertrouwd is.
Zo eigen.
En zelfs als zorgbemiddelaar doe ik dat, als ik het kan. Pasgeleden kregen we een verzoek voor een opname tot aan de datum van iemands euthanasie. Door onvoorziene omstandigheden duurde de uitvoering ervan nog een week of twee en thuisblijven lukte eenvoudigweg niet meer. De wanhoop klonk tijdens ons gesprek in alles door.
Dus kwam ze twee weken bij ons wonen.
Haar directe familie kon tijdens die periode de intensieve zorg voor haar grotendeels aan ons overlaten, zij konden enigszins bijkomen en thuis werd tegelijkertijd alles verder in gereedheid gebracht. Na die twee weken ging ze naar huis, met een grote glimlach op haar gezicht. Afscheid van haar leven had ze al genomen, dat definitieve afscheid ontving ze in de warmte van haar eigen thuis. Tussen alle mensen waar ze zo van hield.
Precies zoals ze dat wilde.
Prachtig vond ik dat.
Cynthia schreef twee bundels vol met haar Zorgliefde.