Nergens
Hoe gruwelijk moet het zijn, dacht ik vanmorgen, om nergens echt tussen te passen met je zorgvraag. Met je zieke lijf, tussen wal en schip.
Want het neemt toe, de zorgvragers die meerdere aandoeningen hebben en eigenlijk nergens terecht kunnen. Want op welke plek ontvangen ze de juiste zorg en waar wonen zij het allerfijnste?
Die zorgvrager met NAH ( niet aangeboren hersenletsel) die pas vijftig is, of soms in de dertig pas, en eigenlijk niet perse op een specifieke afdeling voor zorgvragers met NAH hoeft te wonen. Of iemand met fysieke problematiek en een psychiatrische aandoening. Het is de combinatie van aandoeningen die het ingewikkeld maakt om iemand een passende plek aan te bieden.
Want ook zorgvragers die begeleid wonen, maar fysiek steeds meer gaan mankeren, moeten hun fijne plek achterlaten. Het zijn lastige puzzels en het vergt veel overleg om het goed te doen.
Om die persoon goed in kaart te brengen.
Woonvormen die precies passen worden steeds schaarser, en de wachtlijsten van die plekken langer. Mensen moeten maanden wachten soms, op een passende plek. Of moeten tijdelijk ergens anders wonen, in afwachting van. Steeds naar een andere plek, hoe heftig moet dat zijn.
En ook passende thuiszorg is lastig dus naar huis gaan na een opnam is ingewikkeld. De versnippering en de hoeveelheid thuiszorgbureautjes is talloos. De één levert alleen de zorg vanuit de zorgverzekeringswet, de ander alleen vanuit de Wet langdurige zorg. Kiest voor particulier of uit persoonsgebonden budget.
Het is nodeloos omslachtig.
In een ideale wereld kan het eenvoudiger. Wanneer we puur vanuit de mens redeneren en niet vanuit de geldstroom. Of de leeftijd.
Dat is simpel gezegd, ik weet het. Maar het zou zo mooi zijn als we die vaste gebaande paden wat meer los zouden laten. Zorgen we voor een ander, voor elkaar, zoals dat in de thuiszorg gedaan wordt. Als zorgverlener zorg je ook voor een diversiteit aan mensen. Allemaal in hun eigen huis met hun eigen zorgvraag. Met een psychiatrische, een somatische zorgvraag of vanwege dementie.
Waarom moeten al die mensen strikt gescheiden worden als je op een locatie wordt opgenomen? Uitzonderingen daar gelaten, snap ik ook. Maar een mix aan mensen wonend op een locatie, zoals er een mix aan mensen woont in elke woonwijk, waarom niet?
Inclusie in plaats van exclusie.
Een woonvorm voor oud en wat jonger, waar mensen door elkaar heen wonen met hun eigen zorgvraag. Net als thuis. Net als in ‘de echte wereld’.
Voorbij alle redenen waarom het niet zou kunnen, want die argumenten zijn er volop, zouden we eigenlijk met elkaar moeten bedenken waarom het wel zou moeten.
Dat zou pas geweldig zijn.
Alle liefdevolle verhalen die Cynthia schreef zijn gebundeld, binnenkort verschijnt het vervolg.