Ernaast staan

/door

Het is heel eenvoudig om je in dit beroep te laten meeslepen door je frustratie. Het gebeurde me vandaag nog. Want beleidsmakers nemen soms beslissingen die ik niet begrijp. Waardoor mijn onderbuik uit alle macht ‘ nee’ schreeuwt.

Omdat ik voel dat het ten koste gaat van mensen.

Maar ik heb de wijsheid niet in pacht dus ik beperk me tot mijn cirkel van invloed. En dat is geen eenvoudige opdracht zal ik je zeggen.

Het gevoel van onmacht vind ik lastig. Want eigenlijk wil ik iedereen helpen.

Maar zelfs een kind begrijpt het onmogelijke van dat verlangen.

Gelukkig heeft elke dag zijn lichtpuntjes. En dan is het ineens fijn dat de wereld soms zo voor het grijpen ligt. Zo belde ik met een dochter over haar moeder. De dochter woont ver weg en is zelf helaas ernstig ziek. Maar ik kon haar geruststellen, haar vragen beantwoorden en op het hart drukken dat we doen wat we kunnen voor haar oude moeder.

En ook voor die kwetsbare  man, die alleen is op de wereld, zetten we ons 150% in. Zoeken we verder naar oplossingen, in zijn geval is dat bijzonder ingewikkeld.

Maar elk mens verdient het om gezien te worden.

Gehoord.

Ook al lijkt het in eerste instantie dat sommigen niet geholpen willen worden.

Alle loketten die bedacht zijn voor elke verschillende vraag of aandoening doen zelfs mij ingewikkeld aan, ik droom van een versimpeling.

Een eenvoudige plek waar elke vraag uitgepeld word, en waar antwoorden worden gezocht op vragen.

Waar mensen werken en er hulp voorhanden is.

Voorbij winstbejag iets echts doen. Echt en praktisch.

Ik weet dat het veel te simpel gedacht is, maar ik ben een eenvoudig mens. En ik weet in mijn hart dat heel veel mensen erbij geholpen zouden zijn.

Laagdrempelig als een buurthuis, beschikbaar voor wie daar woont.

Terug naar de mensen, ernaast staan.

Hoe fantastisch zou dat zijn.

Verbonden

/door

Van dansen ging haar hart sneller kloppen dus maakte ze van haar passie haar leven. En dat leven werd rijk en vol. Alle mysterieuze en tropische plekken die ze bezocht sloot ze in haar hart. Voor een man en kinderen was geen ruimte.

Op het moment dat ze bij ons komt wonen oogt ze als een oude vrouw. Van binnen huist echter nog steeds de talentvolle ster die ze ooit was. Het is razend intrigerend en elke snipper die ze met me deelt neem ik in me op.

Ik ben dol op mooie verhalen.

Net als de hoedenmaker die bij ons woonde, en die jaar in jaar uit de mooiste creatie’s maakte. Hoeden en petten. Veelal met zijn eigen handen. Moderne technieken waren er nog niet. Zelf droeg hij standaard een alpinopet, ook binnenshuis, en hij stond altijd een tikkie scheef op zijn hoofd.

Op dezelfde afdeling, en maar een deur verder, woonde een dame die haar leven doorbracht op de Zeedijk in Amsterdam. Ze woonde en werkte er. Het ruige leven vormde haar, ze kon gruwelijk vloeken en sommige scheldwoorden moest ik opzoeken :-).

Ze was de enige vrouw op de afdeling met vurig rood haar in plaats van grijze lokken. En elke maand kwam een goede vriendin het voor haar verven.

‘Ze gruwelde van elke grijze haar dus zorg ik ervoor dat het een kleurtje krijgt, ook al is ze zelf wellicht vergeten hoe belangrijk ze dat vond’.

Al deze vreemdelingen zijn met elkaar verbonden door hun dementie.

Toen thuis wonen niet meer lukte kwamen ze bij ons. Het is een bijzondere verzameling mensen en zo op het oog hebben ze alleen hun ziekte gemeen. Gemoedelijk zitten ze naast elkaar bij het ontbijt, smeren hun beschuitjes met jam of suiker en kijken met een wat lege blik naar buiten.

Soms dwalen ze door de eindeloze gangen op zoek naar een herinnering.

Als ik muziek opzet zingen ze vaak moeiteloos mee met de tekst of deinen lichtjes heen en weer in hun stoel. Samen dansen we door de woonkamer.

Ze zijn vaders, moeders en kinderen.

Kunstenaars, danseressen en schrijvers. Individuen.

Stuk voor stuk met hun eigen levenspijn, hun successen en dieptepunten.

Ik ben dol op de ouderenzorg en juist ook hierom. Door de bijzonderheid van deze levens, vol mooie, verdrietige of bijzondere verhalen. En door goed te luisteren leer ik ze allemaal net iets beter te begrijpen. Waar ze van hielden en wat ze belangrijk vonden, en wat ze nu wellicht vergeten zijn.

Zodat ik nog beter kan zorgen voor al deze mooie mensen.

Alle verhalen die Cynthia schreef zijn gebundeld tot een hartverwarmend boek Zorgliefde. Binnenkort komt de opvolger uit: nog een scheutje Zorgliefde