Vroege ochtend
Toen ik als 16-jarige voor het eerst een kijkje nam in een verzorgingstehuis, maakte dat diepe indruk op me. En nog steeds kan ik me die golf aan sensaties herinneren die me toen overviel. Het scala aan geuren, de bedompte warmte en de rust van de nacht die nog zachtjes na-ijlde.
Die sfeer die in de lange stille gangen heerst, is nog steeds hetzelfde.
Het overviel me, net als toen, toen ik vroeg in de ochtend op één van ‘mijn’ locaties voor een overleg op de afdeling was.
De overbekende karren stonden in de gang, met hoog opgestapelde waskommen, schoon wasgoed en materialen. Alles fijn bij de hand voor de dagelijkse zorg.
Zorgvragers die, wat slaperig nog, een ommetje maken.
Loom en wat verward over de gang dwalend.
Ik groet haar als ik langs haar loop en glimlach.
Haar gezicht licht op als ze me teruggroet.
Schuifelend vervolgt ze haar weg.
Haar pon oogt dun en verwassen.
Ik herinner me ook weer hoe fijn ik het altijd vond om elke zorgvrager na een nacht slaap te ondersteunen bij die dagelijkse zorg.
Dan stonden we arm in arm voor de kledingkast om een mooi setje kleding uit te zoeken. Soms voegden we er een parelketting aan toe.
Een vleug lippenstift en een luchtje van het één of ander.
Een panty zonder ladder en die fijne handtas die ik ontdeed van de verzamelwoede van de vorige dag. Morsige koekjes verpakt in papieren handdoekjes, een theedoek uit de keuken en een handvol bestek. Elk vakje volgepropt.
De handtas ging leeg en semi-fris mee aan de arm richting de ontbijtzaal.
Met een vers pakje papieren zakdoekjes erin en zonder alle kruimels en rommel.
Ik ben blij met de stap die ik heb gemaakt, toch mis ik het nog elke dag.
Cynthia bundelde al haar zorgliefde tot een hartverwarmend boek.
