Zorg verdient beter
Mijn werk is niet altijd leuk. Oprecht niet. Maar het voldane gevoel als ik iemand heb kunnen helpen, is alle frustratie meer dan waard. Toch lukt het echt niet altijd om iemand te helpen.
Er zijn momenteel teveel dagen waarbij de gejaagdheid het overneemt. Dan komt er zoveel op me af dat ik me een duizendpoot voel. En eentje die het allemaal maar net kan bolwerken. Dan volgen de crisis-en spoedmeldingen zich razendsnel op en verzand ik in ‘gedoetjes en onmogelijkheden’.
Vandaag had ik zo’n dag.
Mijn hoofd loopt momenteel wat om van alles wat er gebeurt, en nog staat te gebeuren. En toch vind ik nog een extra versnelling, kan ik toch nog een stap harder. Samen met heel veel andere mensen, want ik doe het echt niet alleen, bijt ik me vast in ‘het kan niet’. Net zolang tot het af en toe wel lukt.
Zelffoltering is mij ook niet vreemd.
De wanhoop van zovelen is voor ons allemaal voldoende stimulans. De verschraling in de zorg doet letterlijk pijn, maar ik ben geen bestuurder, ik zou niet weten hoe we dat probleem op zouden moeten lossen. Wist ik het maar.
Gelukkig gaat er ook heel veel wel goed, door al die collega’s die het eenvoudigweg niet opgeven en zich blijven inzetten. Op het oog zijn ze onvermoeibaar maar ik weet heus dat hun energie niet eindig is.
Maar doelen stellen helpt. Iets om vast te grijpen. Dan doen we dus vol overgave.
Maar ik dwaal af. Ik had dus niet zo’n fijne dag vandaag. Soms gaat het werk stroperig, lukt er naar mijn zin te weinig en ontstaan er meer brandjes dan ik eigenhandig kan blussen.
En toen ging mijn telefoon. ‘Cynt, ik heb een meneer aan de telefoon die naar jou vraagt, heb je tijd’? Vanzelfsprekend heb ik dat.
‘Goedemiddag, u spreekt met de zoon van meneer X, en ik wilde u heel graag persoonlijk bedanken. U hebt ervoor gezorgd dat mijn vader naar een tijdelijke plek dichtbij zijn eigen thuis is overgeplaatst. En daar mag hij wachten tot hij eindelijk terug kan naar zijn eigen dorp. Hij is er enorm gelukkig mee, en wij als familie ook, en dat wilde ik u graag zelf vertellen’.
Onnodig te zeggen dat de frustratie, waanzin en gedoetjes van die dag in één klap verdwenen waren.
Zorgen voor andere mensen is van een ongelofelijke rijkdom, maar soms heb zelfs ik even een reminder nodig.
Alle verhalen die Cynthia met veel liefde aan het papier toevertrouwde, zijn inmiddels gebundeld tot een prachtig boek.