Speldje

Momenteel is het alle hens aan dek. Dat schreef ik al eens eerder, maar het lijkt of er nog een extra versnelling is gevonden, de vraag is enorm toegenomen. De ziekenhuiscollega’s die ik dagelijks meermaals spreek, zoeken naarstig naar lege plekken, operaties worden afgezegd door het gebrek aan bedden en de nood is hoog.

Ook bij ons is er een wachtlijst die uit zichzelf lijkt te groeien, elke naam die eraf gehaald kan worden, krijgt er weer twee nieuwe voor in de plaats. Namen van mensen die in nood verkeren en zorg nodig hebben, voor wie hun fijne thuis ineens geen veilige plek meer is.

Nog maar gister vond ik een plekje voor een oude dame in nood. Na veel rondbellen, hengelen en creatief buiten de lijntjes kleuren. Veel tijd om ervan te genieten kreeg ik niet, binnen vijf minuten werden er nog een nieuwe IBS (inbewaringstelling) en een crisisplaatsing aangemeld.

In onze regio is het zorginfarct voelbaar, de doorstroom gaat moeizaam door de tekorten overal en het personeel valt om. Dat maakt het vicieuze cirkeltje scherp en frustrerend. Want we willen zo graag met zijn allen, maar soms weet ik het ook even niet meer.

Ik kan aan het eind van een werkdag niet meer nadenken. Omdat ik zo veel heb gedaan, ontelbaar veel mensen te woord heb gestaan en als een duizendpoot dingen heb geregeld. Mijn hoofd is leeg en mijn lijf is op. Elke avond rol ik total loss om een uurtje of acht mijn bed in, elke serie of film die ik besluit te kijken red ik toch wel gauw een ruige 15 minuten.

Mijn ogen sluiten zich als vanzelf.

Vroeg in de ochtend doe ik fijn iets voor mezelf. Ik wandel een rondje, schrijf een stukje of zit gewoon bij de warme kachel wat te scrollen op mijn telefoon. Even opladen voor de hectiek van de dag.

De kranten staan bol van alles wat er momenteel mis gaat, scheutjes drama worden over schrijnende situaties heen gegoten en narigheid wordt in het volle licht onder een vergrootglas gelegd.

Ik denk nu vooral aan al die mensen die in nood zijn. En aan de mantelzorgers die doorploeteren, collega’s die doorploeteren, heel veel mensen die dagelijks doorploeteren om het vooral voor een ander goed te doen.

Aan al die helden die er voor iedereen staan elke dag.

Ik ben geen journalist, dus kan al die waardevolle verhalen niet in de krant zetten, maar ik heb ze zojuist even virtueel een lintje opgespeld 🙂

Cynthia bundelde al haar zorg verhalen tot een prachtig boek vol met echte verhalen uit de zorg.