Thuis
Toen ik haar verhaal hoorde, proefde ik de wanhoop van haar bestaan bijna op mijn lippen. Want ze was dakloos geworden door omstandigheden, zoals dat voor elke dakloze misschien wel opgaat. Ik weet er te weinig van, van hun ervaringsverhalen, maar fouten maken doen we allemaal, zoveel weet ik wel. Het is een vicieuze cirkel van ellende, en een goede en snelle oplossing leek bij haar welhaast onmogelijk.
Soms is het een woud aan narigheid, dat ontward moet worden.
Nu werd er naarstig een plekje voor haar gezocht, waar ze thuiszorg kon ontvangen, of tijdelijk kon verblijven. De daklozenopvang in de nacht, en de mogelijkheden om overdag ergens te verblijven, sloten niet helemaal op elkaar aan. De tussenliggende uren verbleef ze op straat, met haar immer aanwezige zorgvraag. Vierennegentig telefoontjes waren er gepleegd om een plek voor haar te vinden, voor deze onfortuinlijke jonge vrouw.
Wat een verdrietig, en vooral pijnlijk eenzaam bestaan.
Ik draag haar verhaal met me mee, en kan me er in de verste verte geen voorstelling van maken hoe dat moet zijn, dakloos. Het lijkt me vooral heel gruwelijk, dat je geen eigen plek meer hebt. Een warm, droog en veilig thuis, met een knusse stoel bij het raam om gewoon maar wat te mijmeren als je zin hebt. En een warm bed, met een malle dekbedhoes erop, die je laat glimlachen bij het naar bed gaan. In plaats van elke dag maar weer op zoek te moeten naar een plekje om je ogen veilig te kunnen sluiten.
Want mijn thuis is die ene plek op deze aardbol die zo heel erg van mij is. En van de bank, maar dat detail negeer ik graag. Daar waar ik me veilig voel, en me heerlijk op kan krullen in mijn coconnetje. Ik zit er dagenlang in die fijne stoel bij het raam, als ik even niet meer weet hoe ik verder moet. Het is de plek waar mijn prachtige dochters opgroeiden, en joelend door het huis draafden. En waar ik de liefde vierde, en ook regelmatig vol hartstocht en boosheid met de deuren smeet.
Maar het is de enige plek op de hele wijde wereld waar ik wil zijn als ik ziek ben, verdrietig of bang, en die veilige plek waar ik zo ontzettend gelukkig ben. De knusse omhelzing van dat huis voelt extra fijn, als je een poosje noodgedwongen ergens anders bent geweest. In een ziekenhuis bijvoorbeeld, of op een revalidatieplek. Vraag het aan iemand die herstellende is van wat dan ook, wat ze het liefste willen. En het liefste is dan bijna altijd: gewoon naar huis. Die magische plek op deze grote aarde, die zo helemaal alleen van jou is.
Soms is dat alles wat je nodig hebt.
Ik weet het echt, je kan niet vergelijken, maar ik telde ze weer even, mijn zegeningen. Ik was wel even zoet, want echt, ik heb er ongelofelijk veel.
Als ik toch een toverstokje zou hebben….
