Archief van jaar: 2023

De zorg komt steeds meer onder de druk te staan, de ruimte die momenteel overblijft om goed te kunnen zorgen begint claustrofobisch te voelen.

Toch probeer ik uit alle macht een gaatje te vinden, en gelukkig ben ik niet de enige. We blijven naarstig naar mogelijkheden zoeken om elke zorgvrager te kunnen helpen. En er lukt ook nog heel veel.

Echt.

Maar het aantal mensen dat behoefte heeft aan een helpende hand neemt toe. Vloedgolven tegelijk soms.

In haar geval voelde het extra schrijnend. Alsof het verdriet zich ongenaakbaar bleef opstapelen, zonder enige eerbied te hebben voor wat er al was.

Jaren geleden was ze haar enig kind de wereld rond gevolgd. Hij wilde naar de warmte en vroeg zijn mam mee. En zij wilde hem voor geen goud uit het oog verliezen. Een nieuwe plek in een ander land vroeg om aanpassingen, maar op die nieuwe plek had ze hem nog fijn dichtbij. Samen koffie drinken, samen een boodschap en hij was om de hoek als ze hulp nodig had.

In Nederland liet ze weinig achter, haar rijkdom lag bij hem.

Maar een paar jaar later werd haar enig kind ziek en overleed. Hoe eenzaam moet dat gevoeld hebben voor haar. Zomaar onverwacht was er niemand meer die als thuis voelde.

Zij bleef waar ze was en maakte er het beste van, temidden van de mensen die hem ook gekend hadden en de plaatsen waar hun ‘samen’ voor het oprapen lag.

Nu haar geheugen steeds meer gaten begint te vertonen wordt het leven daar onmogelijk. De mensen om haar heen zorgen vooral ook graag voor zichzelf, ten koste van haar.

Het is hardvochtig en bruut, en extra door haar kwetsbaarheid.

Samen met de inzet van een ver familielid, en een meedenkende verpleegkundige op één van onze locaties, kan ze op korte termijn weer in Nederland wonen. Haar nieuwe woonplek is een noodvoorziening, en verre van ideaal, maar ze is weer dichtbij hem. Straks kan ze eindelijk zijn graf bezoeken en haar eigen taal weer spreken.

En op dit moment vind ze dat meer dan genoeg.

Cynthia bundelde haar ervaringen tot een hartverwarmend boek, ze noemde hem Zorgliefde.

Met haar rug naar me toe zit ze stil in haar stoel, haar schouders hoog opgetrokken. Het ongemak straalt uit haar gespannen houding, ze is benauwd en ademhalen gaat moeizaam.

Rustig groet ik haar en ik loop ruim om haar stoel heen, zodat ze me kan zien. Op veilige afstand glimlach ik vriendelijk, naar ik hoop geruststellend, en vertel dat ik haar medicijnen ga pakken. Vervolgens verstop ik mijn glimlach achter mijn mondkapje.

Kalm dien ik haar medicatie toe, en moedig haar aan vooral rustig te inhaleren. Stil zit ik naast haar en na een aantal minuten zie ik de eerste tekenen van opluchting in haar gelaat. Vanachter dat mondkapje blijf ik rustig praten, hopelijk ziet ze mijn glimlach ook in mijn ogen. Voor haar bescherming hou ik mijn mondkapje op, maar iemand vanachter dat scherm geruststellen is pijnlijk lastig.

Na vijftien minuten doet de combi medicatie zijn werk, ze glimlacht en krijgt weer praatjes, ik zie ontspanning. Ik ga op afstand zitten en doe mijn mondkapje af. We praten wat en nu ze minder benauwd is, neemt de verwardheid in haar ogen ook wat af.

Als je dementie hebt, en je dan benauwd wakker wordt, is de wereld even heel angstig, met die mist in hoofd en longen. Een mist die maar niet lijkt op te lossen. Hoe ongrijpbaar moet dat gevoeld hebben, als je niet kan vatten wat er gaande is.

Zacht verzorg ik haar verder, maak ontbijt, heb ik aandacht voor haar alleen, tot ik verder moet naar de volgende client.

Ik denk aan het applaus dat we vorig jaar kregen, en aan alle collega’s die dagelijks keihard werken, ook buiten de ziekenhuizen. Die covidperiode was voor iedereen een spannende tijd, maar voor de directe zorg toch net iets meer. Hij lijkt inmiddels compleet vergeten te zijn. Ik vind het fijn en tegelijkertijd ook bizar, de geleerde lessen van toen lijken allemaal vergeten.

Als ik alles heb opgeruimd zeg ik haar gedag, ontspannen zit ze achter een door mij gezette kop koffie. We glimlachen naar elkaar en met een laatste zwaai vertrek ik.

Ik vind er het mijne van, van alle ontwikkelingen in zorgland, maar ik weiger cynisch te worden of te verzuren. Er valt weinig meer te verwachten van de politiek dan loze beloftes en ook dat is niks nieuws.

De zorg blijft op zijn tandvlees doorworstelen.

Ik doe mijn werk, met liefde, omdat zij dat verdient. Dat ook de zorg meer verdient, maar ondergewaardeerd zal blijven, doet me meer pijn dan ik ooit kan uitleggen….

Cynthia bundelde meer dan dertig jaar aan zorgervaring en goot al die verhalen in haar boek ‘Zorgliefde’. De bundel is in elke boekwinkel en webshop te verkrijgen.

Toen ik haar verhaal hoorde, proefde ik de wanhoop van haar bestaan bijna op mijn lippen. Want ze was dakloos geworden door omstandigheden, zoals dat voor elke dakloze misschien wel opgaat. Ik weet er te weinig van, van hun ervaringsverhalen, maar fouten maken doen we allemaal, zoveel weet ik wel. Het is een vicieuze cirkel van ellende, en een goede en snelle oplossing leek bij haar welhaast onmogelijk.

Soms is het een woud aan narigheid, dat ontward moet worden.

Nu werd er naarstig een plekje voor haar gezocht, waar ze thuiszorg kon ontvangen, of tijdelijk kon verblijven. De daklozenopvang in de nacht, en de mogelijkheden om overdag ergens te verblijven, sloten niet helemaal op elkaar aan. De tussenliggende uren verbleef ze op straat, met haar immer aanwezige zorgvraag. Vierennegentig telefoontjes waren er gepleegd om een plek voor haar te vinden, voor deze onfortuinlijke jonge vrouw.

Wat een verdrietig, en vooral pijnlijk eenzaam bestaan.

Ik draag haar verhaal met me mee, en kan me er in de verste verte geen voorstelling van maken hoe dat moet zijn, dakloos. Het lijkt me vooral heel gruwelijk, dat je geen eigen plek meer hebt. Een warm, droog en veilig thuis, met een knusse stoel bij het raam om gewoon maar wat te mijmeren als je zin hebt. En een warm bed, met een malle dekbedhoes erop, die je laat  glimlachen bij het naar bed gaan. In plaats van elke dag maar weer op zoek te moeten naar een plekje om je ogen veilig te kunnen sluiten.

Want mijn thuis is die ene plek op deze aardbol die zo heel erg van mij is. En van de bank, maar dat detail negeer ik graag. Daar waar ik me veilig voel, en me heerlijk op kan krullen in mijn coconnetje. Ik zit er dagenlang in die fijne stoel bij het raam, als ik even niet meer weet hoe ik verder moet. Het is de plek waar mijn prachtige dochters opgroeiden, en joelend door het huis draafden. En waar ik de liefde vierde, en ook regelmatig vol hartstocht en boosheid met de deuren smeet.

Maar het is de enige plek op de hele wijde wereld waar ik wil zijn als ik ziek ben, verdrietig of bang, en die veilige plek waar ik zo ontzettend gelukkig ben. De knusse omhelzing van dat huis voelt extra fijn, als je een poosje noodgedwongen ergens anders bent geweest. In een ziekenhuis bijvoorbeeld, of op een revalidatieplek. Vraag het aan iemand die herstellende is van wat dan ook, wat ze het liefste willen. En het liefste is dan bijna altijd: gewoon naar huis. Die magische plek op deze grote aarde, die zo helemaal alleen van jou is.

Soms is dat alles wat je nodig hebt.

Ik weet het echt, je kan niet vergelijken, maar ik telde ze weer even, mijn zegeningen. Ik was wel even zoet, want echt, ik heb er ongelofelijk veel.

Als ik toch een toverstokje zou hebben….