Een stap opzij

/door

Toen ik 21 was werkte ik een poosje in een buurtwinkel, zo’n winkel van Sinkel waar sigaretten, snoepgoed en een scala aan aanverwante artikelen werden verkocht. Na vijf jaar in de gezondheidszorg had ik al ernstig behoefte aan iets anders. Een intensieve studie, fulltime wisseldiensten en dat nog zo jong en groen zijn hadden een ernstige wissel op mijn mentale stabiliteit getrokken.

Het duurde maar kort, die uitspatting, want ik vond werken in de buurtwinkel saai en eentonig en ik miste het ‘zorgen voor’ met heel mijn hart. Maar mijn zenuwen konden wel mooi even bijkomen, en daar had ik nou net behoefte aan. Ik was nog zo piep maar had wel al wagonladingen verdriet en ziek gezien.

Inmiddels ben ik heel wat jaren verder maar nog steeds herken ik bij mezelf die behoefte om af en toe een stap opzij te maken. Om even te ontsnappen aan de constante druk en verantwoordelijkheid die dat ‘zorgen voor een ander’ met zich meebrengt. Wellicht dat ik daarom ook zo hartstochtelijk graag wil ondersteunen als ik een ander mens zie worstelen. Zorgvragers en mantelzorgers. Want ook mantelzorger zijn is hard werken en voor hen is er maar zelden ruimte voor die stap opzij.

In onze maatschappij verliest een groot deel van de mensheid, in die zucht naar meer, beter en luxer, momenteel om oprecht oog te hebben voor een ander. Naar elkaar omkijken was vroeger een groot goed maar het verdwijnt, tot mijn grote verdriet. Ik ga morgen oprecht naar iemand omkijken, doe je mee?

Nieuwsgierig naar meer van Cynthia? Leuk! cynthiapoen.nl

Zonneschijn

/door

Januari was zonder zon las ik vandaag ergens, en eigenlijk ervaar ik dat in alles, januari voelde beige en glansloos. Ondanks de mooie dingen die er ook echt nog gebeuren, voelt alles dof en kleurloos. Juist op het moment dat de wereld weer een beetje opengaat krijg ik er last van, van die dofheid.

Ik schrijf in mijn blogs niet over beleid en politieke keuzes, mijn verhalen gaan over mensen. Over diegenen waar we elke dag zorg voor dragen, ook al is een deel van hun narigheid een direct gevolg van dat beleid. Voor sommigen van ons zijn die regels niet meer dan letters op papier. Ik zie wat de gevolgen zijn, de eindeloze worstelingen, een leven dat ineens een moeizaam gevecht is geworden.

Het voelt alsof ik op alle fronten tekort schiet. Waar creativiteit en doortastend blijven zoeken vaak tot resultaat leidde, voelt het nu alsof de mogelijkheden eindig zijn. Hun kwetsbaarheid voelt eenzaam, zonder de glans van die oplossing.

Zo lang mogelijk thuis blijven wonen is een prachtige gedachte. Als het thuis echter niet meer gaat is het wel fijn als er een passende plek is die voelt als een warme omhelzing. En daar zit hem nou net de kneep: de beschikbaarheid van die plekken wordt in toenemende mate een zeldzaamheid. Ontelbaar veel mantelzorgers zijn ernstig overbelast, velen redden het thuis eigenlijk niet meer. Bovenop alle bezuinigingen heeft corona zijn akelige tentakels stiekem heel ver doorgevoerd en de restverschijnselen van dat rottige virus vinden we overal in terug.

Ik wacht met ongeduld op de zon. Als die stralen eenmaal volop schijnen hoop ik dat heel veel van die gevolgen spontaan wegsmelten. Dat beige en dof worden verbannen en dat kleur en glans het weer overnemen. Ik verlang ernaar om al die kwetsbare mensen te zien opbloeien. Ik blijf hopen dat we met het uitzwaaien van die pandemie ook weer meer mogelijkheden krijgen om te kunnen zorgen voor iedereen die daar behoefte aan heeft. Zou dat niet geweldig zijn?

Nieuwsgierig naar meer van Cynthia? Leuk! www.cynthiapoen.nl

Altijd alleen

/door

Ik vind relaties met andere mensen razend ingewikkeld, want hoeveel energie steek je nou precies in naaste familie, fijne vrienden en directe collega’s? Alleen zijn vind ik namelijk ook heel erg heerlijk, om uren te wandelen in mijn uppie of wat door mijn huis te rommelen. Maar kiezen voor mijn eigen gezelschap kan ik alleen omdat ik heel vaak niet alleen ben, ik ben gezegend met een lading lieverds om me heen.

In mijn werk hoor ik het met enige regelmaat, hoe een opeenstapeling van misverstanden leid tot die vlijmscherpe eenzaamheid, tot diepe ravijnen en elkaar niet meer kunnen bereiken. Dat allesoverheersende gevoel van een mens die zich niet gewenst voelt moet vreselijk zijn.

Jezelf kwetsbaar op stellen is geen sinecure hoor, ik weet het. Ik sla zelf ook regelmatig de plank mis, juist omdat het vaak even duurt voor ik precies weet waarom ik voel wat ik voel. Soms ben ik veel te direct of juist te wollig, en op die eerlijkheid zit ook niet iedereen te wachten, hoe goedbedoeld mijn woorden ook zijn.

Met de feestdagen nog vers in het geheugen, en de pijnlijke strijd die er in veel levens rond die dagen heerst, hoorde ik het indringende verhaal van een oudere man. Hij was zijn vrouw nog maar pas verloren door een ongelukkig ongeval, en sindsdien vulde hij zijn dag met het dagelijks huishouden. Precies zoals zij dat altijd had gedaan. Hij klampte zich vast aan haar taken, elke dag opnieuw. Het was alles wat er voor hem was overgebleven had hij gezegd, want zij had zijn hele leven gevuld.

Het benam me de adem, de heftigheid van zijn verhaal, en vooral ook de leegte ervan.

Zonder me er echt van bewust te zijn, is dat alleen zijn blijkbaar iets waar ik bang voor ben. Om helemaal alleen op deze wereld te zijn en door niemand gemist te worden. Wellicht doe ik daarom soms teveel mijn best, onhandig en stuntelig, in de hoop dat mijn goede bedoelingen overkomen. Want je moet er toch niet aan denken, om altijd alleen te zijn. Wees daarom een beetje lief voor elkaar, ook als het soms lastig is of als je denkt dat iemand het niet verdient. Want we verdienen allemaal wat vergevingsgezindheid op zijn tijd.

Meer van mij lezen? Leuk! cynthiapoen.nl