Verarming

/door

Ik bekijk het met lede ogen. De verschraling en de huidige verarming van de zorg. Schreeuwende krantenkoppen trekken ons mee. We staan aan een afgrond, en elke dag ben ik me daar een beetje meer van bewust.

Met de somberheid van het laatste nieuws nog nagalmend in mijn lijf neem ik het eerste telefoontje op van die dag en het is direct raak. ’We zoeken een plek voor een echtpaar, zegt de transferverpleegkundige; hij is haar mantelzorger en heel erg ziek en zij heeft dementie. Dus eigenlijk zoek ik twee plekken maar wel voor hen samen’.

Ik krijg deze vraag met enige regelmaat en afgelopen week kreeg ik hem zelfs twee keer. Voor twee echtparen. Mensen die al zestig jaar samen opstaan, die lief en leed delen en nu op hun oude dag gescheiden dreigen te worden. Alle dromerige scenario’s ten spijt: bij heel veel van onze ouderen komt die onvrijwillige scheiding om de hoek kijken.

En ik doe alles wat in mijn macht ligt om dat te voorkomen.

Dus gooi ik lijntjes uit en hengel me een slag in de rondte, bestudeer hun zorgvraag en speur binnen mijn eigen locaties naar mogelijkheden. Er zijn enkele collega’s die denken dat ik ergens een toverstokje verstopt heb zitten 🙂 Die heb ik niet hoor, echt niet, soms moet ik de voering uit mijn wangen kletsen om een fijne plek te bemachtigen. Maar in beide gevallen lukte het om iets te vinden.

Voor hen samen.

Als ik hun dochter bel om te vertellen dat ik een plek voor ‘met zijn tweetjes’ heb gevonden schiet ze vol. Haar emotie stroomt door de hoorn mijn oor in. Ik laat haar op adem komen, groot nieuws moet altijd landen en dat duurt even. Ze begint te ratelen en ik moet grinniken. Om iemand goed nieuws te mogen brengen is geweldig maar de reacties zijn altijd anders. In dit geval ontstaat er een woordenwaterval na mijn bericht. We praten een poos en ik beantwoord al haar vragen. ‘U mag me altijd bellen als er nog vragen zijn’, druk ik haar op het hart, ‘ook als het al over vijf minuten is. Geen probleem’.

Een paar dagen later verhuizen ze. Hand in hand komen ze aan op hun nieuwe woonplek. Zij is wat angstig door die nieuwe woonomgeving, hij stelt haar sussend gerust. Zoals hij waarschijnlijk al jaren doet.

Verschraling en verarming, die is er absoluut, en ik houd mijn hart vast. Maar achter de schermen, voorbij al die schreeuwende krantenkoppen, gebeuren er nog hele mooie dingen. En daar blijf ik voor strijden, elke dag opnieuw.

Ik schreef een boek over alles wat dierbaar en rijk is aan ‘werken in de zorg’. En over de lessen die ik leerde van al die mooie mensen waar ik voor mocht zorgen. www.uitjeervaring.nl/zorgliefde

Herinneringen

/door

Hij is stervende en we weten alle twee dat het niet heel erg lang meer zal duren. Toch houdt hij zich met twee handen vast aan het leven, hij is nog lang niet klaar voor dat definitieve afscheid.

Tijdens mijn late dienst word ik gebeld, zijn sonde zit verstopt. Hij heeft een bijzonder kwetsbare sonde die razendsnel dicht gaat zitten, het is meer dan eens gebeurd dat we hem niet meer aan de praat kregen. Wat dan meestal volgt zijn telefoontjes naar het ziekenhuis en een nieuwe sonde. En dat zijn meestal geen flitsbezoeken.

Hoopvol kijkt hij me aan, want het laatste wat hij wil is weer naar dat ziekenhuis draven. Hij komt er al veel te vaak. Dus trek ik alles uit de kast om dat rottige ding weer te laten werken. Zonder succes. Maar opgeven doe ik pas als het echt niet anders kan, dus bel ik een dierbare collega. En binnen no-time staat ze voor mijn neus.

En het lukt haar wel, wat ik niet voor elkaar krijg, dat rotding loopt weer door. We kletsen bij terwijl ik haar uitlaat. Opgelucht dien ik zijn medicatie en sondevoeding toe en spoel extra door. We praten nog even als ik mijn rapportage schrijf. De volgende ochtend kom ik weer langs voor zijn medicatie.

Het is al na elven als ik naar buiten stap, de kou tegemoet. Maar het gelukzalige gevoel dat ik die avond bij me draag, omdat dit echtpaar die avond fijn thuis kon blijven, was pure rijkdom. Geen uren in het ziekenhuis, geen kinderen die ze moeten bellen op de vrijdagavond. Maar samen, knus, achter een kop thee.

Ik denk nog vaak aan die avond. Omdat dit echtpaar indruk op me maakte. Door de liefde die zo overduidelijk aanwezig was. Hij overleed vrij snel daarna, uitzaaiingen veroorzaakten een slagveld in zijn brein. Maar ik denk er ook nog vaak aan terug omdat Jo me die avond kwam helpen, mijn dierbare collega. Die zo’n geweldige verpleegkundige was, die onverschrokken zorgde en die ik altijd voor raad en daad kon bellen. En die een jaar geleden, op veel te jonge leeftijd, aan corona overleed.

Het blijft bijzonder hoe tijd tussen onze vingers doorglipt en hoe snel we vergeten. Maar sommige herinneringen draag ik voor altijd met me mee en een groot aantal van die herinneringen werden een prachtige bundel. www.uitjeervaring.nl/zorgliefde