Een stap opzij

/door

Toen ik 21 was werkte ik een poosje in een buurtwinkel, zo’n winkel van Sinkel waar sigaretten, snoepgoed en een scala aan aanverwante artikelen werden verkocht. Na vijf jaar in de gezondheidszorg had ik al ernstig behoefte aan iets anders. Een intensieve studie, fulltime wisseldiensten en dat nog zo jong en groen zijn hadden een ernstige wissel op mijn mentale stabiliteit getrokken.

Het duurde maar kort, die uitspatting, want ik vond werken in de buurtwinkel saai en eentonig en ik miste het ‘zorgen voor’ met heel mijn hart. Maar mijn zenuwen konden wel mooi even bijkomen, en daar had ik nou net behoefte aan. Ik was nog zo piep maar had wel al wagonladingen verdriet en ziek gezien.

Inmiddels ben ik heel wat jaren verder maar nog steeds herken ik bij mezelf die behoefte om af en toe een stap opzij te maken. Om even te ontsnappen aan de constante druk en verantwoordelijkheid die dat ‘zorgen voor een ander’ met zich meebrengt. Wellicht dat ik daarom ook zo hartstochtelijk graag wil ondersteunen als ik een ander mens zie worstelen. Zorgvragers en mantelzorgers. Want ook mantelzorger zijn is hard werken en voor hen is er maar zelden ruimte voor die stap opzij.

In onze maatschappij verliest een groot deel van de mensheid, in die zucht naar meer, beter en luxer, momenteel om oprecht oog te hebben voor een ander. Naar elkaar omkijken was vroeger een groot goed maar het verdwijnt, tot mijn grote verdriet. Ik ga morgen oprecht naar iemand omkijken, doe je mee?

Nieuwsgierig naar meer van Cynthia? Leuk! cynthiapoen.nl

Zonneschijn

/door

Januari was zonder zon las ik vandaag ergens, en eigenlijk ervaar ik dat in alles, januari voelde beige en glansloos. Ondanks de mooie dingen die er ook echt nog gebeuren, voelt alles dof en kleurloos. Juist op het moment dat de wereld weer een beetje opengaat krijg ik er last van, van die dofheid.

Ik schrijf in mijn blogs niet over beleid en politieke keuzes, mijn verhalen gaan over mensen. Over diegenen waar we elke dag zorg voor dragen, ook al is een deel van hun narigheid een direct gevolg van dat beleid. Voor sommigen van ons zijn die regels niet meer dan letters op papier. Ik zie wat de gevolgen zijn, de eindeloze worstelingen, een leven dat ineens een moeizaam gevecht is geworden.

Het voelt alsof ik op alle fronten tekort schiet. Waar creativiteit en doortastend blijven zoeken vaak tot resultaat leidde, voelt het nu alsof de mogelijkheden eindig zijn. Hun kwetsbaarheid voelt eenzaam, zonder de glans van die oplossing.

Zo lang mogelijk thuis blijven wonen is een prachtige gedachte. Als het thuis echter niet meer gaat is het wel fijn als er een passende plek is die voelt als een warme omhelzing. En daar zit hem nou net de kneep: de beschikbaarheid van die plekken wordt in toenemende mate een zeldzaamheid. Ontelbaar veel mantelzorgers zijn ernstig overbelast, velen redden het thuis eigenlijk niet meer. Bovenop alle bezuinigingen heeft corona zijn akelige tentakels stiekem heel ver doorgevoerd en de restverschijnselen van dat rottige virus vinden we overal in terug.

Ik wacht met ongeduld op de zon. Als die stralen eenmaal volop schijnen hoop ik dat heel veel van die gevolgen spontaan wegsmelten. Dat beige en dof worden verbannen en dat kleur en glans het weer overnemen. Ik verlang ernaar om al die kwetsbare mensen te zien opbloeien. Ik blijf hopen dat we met het uitzwaaien van die pandemie ook weer meer mogelijkheden krijgen om te kunnen zorgen voor iedereen die daar behoefte aan heeft. Zou dat niet geweldig zijn?

Nieuwsgierig naar meer van Cynthia? Leuk! www.cynthiapoen.nl