December

Weer loopt het jaar ten einde en weer mis ik dat hele feestelijke gevoel dat altijd onlosmakelijk met die laatste maand verbonden was. Want wederom is het alle hens aan dek, en staat ons leven in het teken van dat waardeloze virus.

‘Het is saai’, moppert mijn oude vader. Ik snap hem volledig, hij mist de drukte van het hele gezin fijn weer eens bij elkaar. De laatste keer is al een kleine twee jaar geleden, een eeuwigheid, zo voelt het. En ik begrijp dat hij soms moet zoeken naar een lichtpuntje, dat moet ik zelf ook.

Toch tel ik hardop zijn zegeningen, van hem en van mama, en ik neem voor het gemak die van mijzelf ook even mee. Ik ben toch bezig, die peptalk kan ik zelf vandaag ook goed gebruiken. Buiten stormt het, en diep van binnen is het soms niet veel anders, daar raast die storm ook met enige regelmaat.

Op het werk worden de beschikbare covid bedden weer dagelijks gedeeld met alle zorgaanbieders in onze regio, en we balen oprecht dat het weer moet. Maar we denken vooral aan iedereen die momenteel geveld is. We denken aan alle collega’s die dagelijks in de voorste linie staan, ook buiten het ziekenhuis. Want de zorgvraag is in de hele sector onveranderd groot en de mogelijkheden zijn minimaal. Elke dag zoeken we hartstochtelijk met elkaar naar oplossingen.

In de hectiek van alles wat er gaande is zoek ik vooral naar de verbinding met elkaar. Voorbij de dagelijkse discussies over wel of niet vaccineren, mutaties en varianten en al dat vingerwijzen, zoek ik voorbij de reeds aanwezige onrust. Tussen de regels door herken ik vooral het ongrijpbare en de onmacht die ons in zijn greep houd. Natuurlijk herken ik dat, het is overal. Ik mis mijn toverstokje, als ik die voorhanden had dan wist ik het wel.

‘Verbeter de wereld en begin bij jezelf’

Ik heb dat altijd een mooie uitspraak gevonden, en deze maand ga ik proberen er dagelijks gehoor aan te geven. Door die handgeschreven kaart te sturen met een lieve boodschap erop. Of door dat welgemeende compliment nou eindelijk eens uit te delen. Door mijn liefde weg te geven zonder diezelfde liefde terug te verwachten. Gewoon, weggeven aan die ander vanuit jezelf. Zoals we dat allemaal deden aan het begin van die corona, toen dat samen nog zo heel erg op de voorgrond stond en de verdeeldheid ver te zoeken was.

Want onder aan de streep, voorbij alle waanzin en onbegrip, zijn we nog steeds dezelfde. Fijn als we dat weer even zien en kunnen voelen.

Mooie feestdagen!
Meer lezen van Cynthia? Leuk! www.cynthiapoen.nl