December

/door

Weer loopt het jaar ten einde en weer mis ik dat hele feestelijke gevoel dat altijd onlosmakelijk met die laatste maand verbonden was. Want wederom is het alle hens aan dek, en staat ons leven in het teken van dat waardeloze virus.

‘Het is saai’, moppert mijn oude vader. Ik snap hem volledig, hij mist de drukte van het hele gezin fijn weer eens bij elkaar. De laatste keer is al een kleine twee jaar geleden, een eeuwigheid, zo voelt het. En ik begrijp dat hij soms moet zoeken naar een lichtpuntje, dat moet ik zelf ook.

Toch tel ik hardop zijn zegeningen, van hem en van mama, en ik neem voor het gemak die van mijzelf ook even mee. Ik ben toch bezig, die peptalk kan ik zelf vandaag ook goed gebruiken. Buiten stormt het, en diep van binnen is het soms niet veel anders, daar raast die storm ook met enige regelmaat.

Op het werk worden de beschikbare covid bedden weer dagelijks gedeeld met alle zorgaanbieders in onze regio, en we balen oprecht dat het weer moet. Maar we denken vooral aan iedereen die momenteel geveld is. We denken aan alle collega’s die dagelijks in de voorste linie staan, ook buiten het ziekenhuis. Want de zorgvraag is in de hele sector onveranderd groot en de mogelijkheden zijn minimaal. Elke dag zoeken we hartstochtelijk met elkaar naar oplossingen.

In de hectiek van alles wat er gaande is zoek ik vooral naar de verbinding met elkaar. Voorbij de dagelijkse discussies over wel of niet vaccineren, mutaties en varianten en al dat vingerwijzen, zoek ik voorbij de reeds aanwezige onrust. Tussen de regels door herken ik vooral het ongrijpbare en de onmacht die ons in zijn greep houd. Natuurlijk herken ik dat, het is overal. Ik mis mijn toverstokje, als ik die voorhanden had dan wist ik het wel.

‘Verbeter de wereld en begin bij jezelf’

Ik heb dat altijd een mooie uitspraak gevonden, en deze maand ga ik proberen er dagelijks gehoor aan te geven. Door die handgeschreven kaart te sturen met een lieve boodschap erop. Of door dat welgemeende compliment nou eindelijk eens uit te delen. Door mijn liefde weg te geven zonder diezelfde liefde terug te verwachten. Gewoon, weggeven aan die ander vanuit jezelf. Zoals we dat allemaal deden aan het begin van die corona, toen dat samen nog zo heel erg op de voorgrond stond en de verdeeldheid ver te zoeken was.

Want onder aan de streep, voorbij alle waanzin en onbegrip, zijn we nog steeds dezelfde. Fijn als we dat weer even zien en kunnen voelen.

Mooie feestdagen!
Meer lezen van Cynthia? Leuk! www.cynthiapoen.nl

Klein groot geluk

/door

De wereld staat in brand, zo voelt het voor mij tenminste, als een projectiel die volledig uit zijn baan is gevlogen. Maatregelen volgen zich op, en de kranten staan bol van alle berichten over covid en de zorg. Het zijn voor mij juist aanwijzingen om me terug te trekken, diep naar binnen, om overeind te kunnen blijven tijdens deze gekte.

Ook op mijn werk neemt de drukte toe, als een sneeuwbaleffect dat ergens met een vlokje is begonnen. Want na al die maanden van afschalen, opschalen, hoog ziekteverzuim en wat nog heeft het ontzettend veel mensen geraakt in hun dagelijks bestaan. 

Heel veel kwetsbare ouderen balanceren op het randje van een dunne lijn, van net wel of net niet meer veilig thuis blijven wonen. Het is elke dag zoeken naar mogelijkheden, en vastklampen aan strohalmen. Ik voel elke keer een enorme opluchting als het weer mag lukken, als ik iemand een veilige plek aan kan bieden.

De afgelopen dagen waren er elke dag spoedsituaties, waren er tranen van wanhoop en angst, ongerustheid om de veiligheid en de mentale gezondheid van velen. Maar elke dag opnieuw lukte het om die dilemma’s op te lossen. Door heel veel te bellen, te overleggen, te kijken naar mogelijkheden en onmogelijkheden maar vooral door buiten de gebaande paden te zoeken.

Dankzij heel veel lieve collega verpleegkundigen die fijn meedachten, die op de toppen van hun kunnen functioneren maar steeds opnieuw hun hart openzetten. Zodat we samen toch weer een passende oplossing vinden. 

Voor die jonge vrouw die zo graag verder wil herstellen. Die ver van huis, helemaal alleen, doodongelukkig uit het raam ligt te staren. Haar tranen, die door de telefoon gutsten toen ik haar vertelde dat ik een plekje dichtbij huis had gevonden, ontroerden me diep. Ik was er zelf even stil van, en haar geluk was ook even mijn geluk. 

Of die plek die ik vond voor die oudere meneer. Hij was ontzettend ziek geworden als gevolg van covid en kon nu omringd door warme zorg herstellen. Elke dag knapt hij een beetje meer, op zit hij niet meer onmachtig en verward alleen in huis maar op een veilige plek. Dagelijks drinkt hij met een paar andere heren koffie, en is hij niet meer eenzaam. 

Voor even negeer ik de nieuwsberichten en geniet ik dat dit kleine grote geluk. Meer valt er vandaag eigenlijk niet te wensen.