Lichtpuntje

/door

Het blijft stil aan de telefoon nadat ik mijn boodschap heb uitgesproken. Dat ze nog aan de lijn hangt hoor ik aan de onregelmatige ademhaling op de achtergrond. Ik geef haar wat ruimte om mijn bericht te verwerken, en na een lange stilte begint ze te praten.’Echt’ vraagt ze, ‘is het echt waar’? Ik beaam dat het echt waar is, en voeg nog wat informatie toe. Niet teveel, daar let ik op, niet alles komt op dit moment bij haar binnen denk ik zo.

Ik heb die ochtend een plek gevonden voor haar zieke echtgenoot, een appartement dichtbij de plek waar zij woont. Het is haar allergrootste wens zei ze me, nog niet zo heel erg lang geleden. Omdat hij niet meer thuis kan wonen, was een plekje heel dichtbij hun thuis zo gewenst. Zodat zij hem makkelijk kan bezoeken, zo vaak als ze wil, zonder rekening te moeten houden met busregelingen, slecht weer en wat nog.

‘Ik ben sprakeloos’ zegt ze, ‘echt sprakeloos’. ‘Bent u er blij mee’ vraag ik, ‘want hij moet dan nog wel een keer verhuizen’. ‘Kind, ik ben dolgelukkig, het is absoluut geweldig’. Ze verzucht zachtjes, aan de andere kant van de lijn en ik glimlach.

Elke dag is het zoeken naar lichtpuntjes in dit leven, en soms verzand ik ook in mijn gedachten. Over de toenemende werkdruk, de huidige politieke rompslomp, corona-passen en verplichte QR-codes. Dan worstel ik met frustratie en onmacht en nog veel meer. Elke dag staat mijn dag bol van de schrijnende situaties en die probeer ik, samen met mijn collega’s, uit alle macht wat minder schrijnend te maken. Het is veel meer dan mijn werk, het is mijn hart, mijn zorghart dat elke dag opnieuw zijn stinkende best wil doen om waar dan ook die zwaarbelaste schouders wat te verlichten.

Samen op dezelfde plek blijven wonen als je ouder wordt, en al zolang samen bent, is niet voor iedereen weggelegd. En het is een intense pijn die ik me niet voor kan stellen. Onvrijwillige scheiding, door ouderdom of ziekte. Maar om die enorme last, die ik niet weg kan nemen, iets te kunnen verlichten was dit mijn lichtpuntje van die dag. Ik voelde het, dat dankbare, diep van binnen: Ik heb een geweldige baan 🙂

Verrijking

/door

Dat een goede gezondheid niet vanzelfsprekend is, dat wist ik allang. Door alles wat ik in mijn werk meemaak, en wat ik om me heen zie gebeuren bij vrienden en familie. Het is een rijk bezit, om elke dag zelf je bed uit te kunnen stappen. 

Toen ik ineens zelf een rotboodschap kreeg, nog niet zo heel erg lang geleden, was de schok dan ook best groot. Ineens moest ik zelf in die behandel- en verzorgmolen stappen, en met frisse tegenzin gaf ik me eraan over. Huidkanker, zei de specialist, kwaadaardig. Kanker en kwaadaardig met betrekking tot jezelf is niet fijn. En ook dat snijden in mijn gezicht was een berg waar ik tegenop zag. Niet omdat ik een litteken in mijn toet erg vind, maar omdat mijn gezicht zo dicht bij mij ligt; snijden in arm of been voelt toch anders. Ik kan het niet uitleggen, maar zo voelde het voor mij.

Ik zorg al voor anderen zolang als ik me kan herinneren.  Ik was pas vijftien jaar toen ik ermee begon. De gezondheidszorg is een wereld waar ik me altijd thuis heb gevoeld, het past bij me, omdat ik het altijd fijn vind om iets voor een ander te kunnen betekenen. Dat ik nu op een andere stoel moest gaan zitten, vond ik niet eenvoudig. Ik kan niet goed zorg en aandacht ontvangen. Het geven ervan gaat me velen malen beter af. En die confrontatie met dat feit, voelde ik dubbel en dwars de afgelopen periode; het voelde enorm kwetsbaar.

Inmiddels ligt al het ‘gedoe’ alweer achter me. Alles wat er aan akelige cellen in mijn lijf zat, is eruit gesneden. Dat litteken in mijn gezicht is nu wie ik ben, en dat is helemaal prima. Op een vreemde manier vind ik het mooi, dat litteken, omdat het me weer even heel dicht bij mezelf bracht. Alles wat er soms aan geneuzel of onzin in je leven ontstaat viel in een klap weg. De afgelopen weken voelden heel erg puur, door al het gevoel dat ineens aan de oppervlakte kwam, dat uitgesproken werd en volop gevoeld.

Ondanks al het akelige dat er ook aan kleefde, was het voor mij een absolute verrijking.

Nieuwsgierig naar mij? Leuk! cynthiapoen.nl/2019/05/02/dit-ben-ik-op-papier