Loslaten

Ze huilt. Ik voel haar verwoede pogingen, om zichzelf weer onder controle te krijgen, door de telefoon heen. Ik ben gewoon maar even stil, en geef haar de ruimte om zichzelf te herpakken.

Met een van emotie verdraaide stem, verontschuldigt ze zich. ‘Ik begrijp het hoor, echt’, zeg ik, ‘als het om mijn moeder zou gaan, zou ik me precies hetzelfde voelen’.

Ze zorgde al heel erg lang voor haar moeder, had haar jaren geleden al liefdevol in haar eigen huis verwelkomd. Zelf was ze al jaren weduwe, en zo konden ze elkaar gezelschap houden. Fijn dat haar oude moeder niet alleen was, in dat veel te grote huis. En het was heerlijk om na haar werk niet in een donker en stil huis thuis te komen. Nu kon ze weer voor iemand koken, gezellig samen eten, in plaats van met dat bord op schoot voor de televisie te schuiven.

Maar net als bij haar moeder, gingen de jaren nu ook voor haar tellen. Haar oude moedertje haalde haar elke nacht uit haar slaap omdat ze dementie had. Ze raakte verwarder, elke dag een beetje meer, zo leek het tenminste. En die zorg, die viel haar elke dag wat zwaarder, iedere dag een beetje meer. Nu ze zelf geopereerd moest worden, kon ze niet langer meer zorgen, en die keuze voelde loodzwaar en onmogelijk. 

‘Ik ben blij, verdrietig, opgelucht maar ook terneergeslagen over dat afscheid’, zegt ze, en die snik klinkt nog door in haar stem, en ik voel het ook allemaal tegelijkertijd. ‘Ik ben zo verschrikkelijk blij dat er een passende plek voor haar gevonden is, waar ze de rest van haar oude dag kan slijten. Maar tegelijkertijd ben ik zo verdrietig dat ze dat laatste stukje van haar leven niet meer dicht bij mij is’.

We praatten nog een poosje, zij en ik, want mooie gesprekken zijn waardevol. Een ruime week later verhuisde haar moeder naar die passende plek. Ze was dankbaar dat ze haar zelf nog naar die nieuwe plek kon brengen, dat ging nog net, want de dag erna werd ze zelf in het ziekenhuis opgenomen voor die operatie.

‘Ondanks het verdriet, overheerst de dankbaarheid’ zei ze me een paar weken later, toen ik haar nogmaals aan de telefoon had. ‘Het heeft mij heel veel rust gegeven dat er nu zo goed voor haar gezorgd wordt’. En dat, dat was voor mij zonder twijfel het allerbelangrijkste.