Archief van jaar: 2021

Weer loopt het jaar ten einde en weer mis ik dat hele feestelijke gevoel dat altijd onlosmakelijk met die laatste maand verbonden was. Want wederom is het alle hens aan dek, en staat ons leven in het teken van dat waardeloze virus.

‘Het is saai’, moppert mijn oude vader. Ik snap hem volledig, hij mist de drukte van het hele gezin fijn weer eens bij elkaar. De laatste keer is al een kleine twee jaar geleden, een eeuwigheid, zo voelt het. En ik begrijp dat hij soms moet zoeken naar een lichtpuntje, dat moet ik zelf ook.

Toch tel ik hardop zijn zegeningen, van hem en van mama, en ik neem voor het gemak die van mijzelf ook even mee. Ik ben toch bezig, die peptalk kan ik zelf vandaag ook goed gebruiken. Buiten stormt het, en diep van binnen is het soms niet veel anders, daar raast die storm ook met enige regelmaat.

Op het werk worden de beschikbare covid bedden weer dagelijks gedeeld met alle zorgaanbieders in onze regio, en we balen oprecht dat het weer moet. Maar we denken vooral aan iedereen die momenteel geveld is. We denken aan alle collega’s die dagelijks in de voorste linie staan, ook buiten het ziekenhuis. Want de zorgvraag is in de hele sector onveranderd groot en de mogelijkheden zijn minimaal. Elke dag zoeken we hartstochtelijk met elkaar naar oplossingen.

In de hectiek van alles wat er gaande is zoek ik vooral naar de verbinding met elkaar. Voorbij de dagelijkse discussies over wel of niet vaccineren, mutaties en varianten en al dat vingerwijzen, zoek ik voorbij de reeds aanwezige onrust. Tussen de regels door herken ik vooral het ongrijpbare en de onmacht die ons in zijn greep houd. Natuurlijk herken ik dat, het is overal. Ik mis mijn toverstokje, als ik die voorhanden had dan wist ik het wel.

‘Verbeter de wereld en begin bij jezelf’

Ik heb dat altijd een mooie uitspraak gevonden, en deze maand ga ik proberen er dagelijks gehoor aan te geven. Door die handgeschreven kaart te sturen met een lieve boodschap erop. Of door dat welgemeende compliment nou eindelijk eens uit te delen. Door mijn liefde weg te geven zonder diezelfde liefde terug te verwachten. Gewoon, weggeven aan die ander vanuit jezelf. Zoals we dat allemaal deden aan het begin van die corona, toen dat samen nog zo heel erg op de voorgrond stond en de verdeeldheid ver te zoeken was.

Want onder aan de streep, voorbij alle waanzin en onbegrip, zijn we nog steeds dezelfde. Fijn als we dat weer even zien en kunnen voelen.

Mooie feestdagen!
Meer lezen van Cynthia? Leuk! www.cynthiapoen.nl

Het blijft stil aan de telefoon nadat ik mijn boodschap heb uitgesproken. Dat ze nog aan de lijn hangt hoor ik aan de onregelmatige ademhaling op de achtergrond. Ik geef haar wat ruimte om mijn bericht te verwerken, en na een lange stilte begint ze te praten.’Echt’ vraagt ze, ‘is het echt waar’? Ik beaam dat het echt waar is, en voeg nog wat informatie toe. Niet teveel, daar let ik op, niet alles komt op dit moment bij haar binnen denk ik zo.

Ik heb die ochtend een plek gevonden voor haar zieke echtgenoot, een appartement dichtbij de plek waar zij woont. Het is haar allergrootste wens zei ze me, nog niet zo heel erg lang geleden. Omdat hij niet meer thuis kan wonen, was een plekje heel dichtbij hun thuis zo gewenst. Zodat zij hem makkelijk kan bezoeken, zo vaak als ze wil, zonder rekening te moeten houden met busregelingen, slecht weer en wat nog.

‘Ik ben sprakeloos’ zegt ze, ‘echt sprakeloos’. ‘Bent u er blij mee’ vraag ik, ‘want hij moet dan nog wel een keer verhuizen’. ‘Kind, ik ben dolgelukkig, het is absoluut geweldig’. Ze verzucht zachtjes, aan de andere kant van de lijn en ik glimlach.

Elke dag is het zoeken naar lichtpuntjes in dit leven, en soms verzand ik ook in mijn gedachten. Over de toenemende werkdruk, de huidige politieke rompslomp, corona-passen en verplichte QR-codes. Dan worstel ik met frustratie en onmacht en nog veel meer. Elke dag staat mijn dag bol van de schrijnende situaties en die probeer ik, samen met mijn collega’s, uit alle macht wat minder schrijnend te maken. Het is veel meer dan mijn werk, het is mijn hart, mijn zorghart dat elke dag opnieuw zijn stinkende best wil doen om waar dan ook die zwaarbelaste schouders wat te verlichten.

Samen op dezelfde plek blijven wonen als je ouder wordt, en al zolang samen bent, is niet voor iedereen weggelegd. En het is een intense pijn die ik me niet voor kan stellen. Onvrijwillige scheiding, door ouderdom of ziekte. Maar om die enorme last, die ik niet weg kan nemen, iets te kunnen verlichten was dit mijn lichtpuntje van die dag. Ik voelde het, dat dankbare, diep van binnen: Ik heb een geweldige baan 🙂

Om iemand aan te raken die niet dichtbij je staat is geen sinecure. Ik was zestien toen ik voor een carrière in de gezondheidszorg koos, en dus ook onbekende mensen aan moest raken. Zieke en oudere mensen, die in al hun kwetsbaarheid ineens zo’n jong ding aan hun bed kregen. Een jong ding die voor ze kwam zorgen. Ik vond het al heftig, hoe moet dat voor hen zijn geweest.

Om aan een buitenstaander uit te leggen hoe het voelt om in de zorg te werken is onmogelijk. Ik kom in beeld wanneer een mens op zijn kwetsbaarst is, wanneer verdriet en pijn ineens zijn intrede doen. Vrolijkheid is maar zelden onderdeel van mijn werk, zo is het nou eenmaal.

Ooit las ik een uitspraak van een revalidant en het maakte diepe indruk op mij.

‘Ik heb enorm veel respect voor het werk van de verpleegkundige’, had hij gezegd, ‘ik kan alleen maar moeilijk accepteren dat ik het werk geworden ben’. Die ene zin maakt zo pijnlijk duidelijk wat de inhoud van mijn baan behelst.

Het omvat zorgen voor iemand die een stukje regie uit handen moet geven. Voor even of voor altijd. Handelingen die je tot voor kort zonder nadenken uitvoerde, moeten nu ineens door een ander worden uitgevoerd. De meest intieme handelingen. In een vingerknip zijn heel veel zaken niet meer vanzelfsprekend.

Nu ik op vakantie ben voel ik het wrange ervan soms extra, omdat ik zo waanzinnig geniet van de vrijheid die ik bezit. Dat klinkt wellicht wat zwaarmoedig maar het is juist het tegenovergestelde, het is het intens beleven van de meest eenvoudige zaken.

Jaren geleden werkte ik een poosje alleen maar nachten, en tijdens die nachten zorgde ik ook af en toe voor een jonge vrouw. Zij woonde nog thuis, haar ouders hadden een aanbouw aan hun huis laten bouwen waarin zij haar slaap-en badkamer had. Wij kwamen er elke nacht voor een aantal handelingen die ze zelf niet meer kon. Elke nacht. Moet je je voorstellen dat je, naast alle zorg van overdag, ook elke nacht twee mensen over de vloer krijgt. Twee mensen aan je lijf, soms ook volkomen vreemden, voor de rest van leven.

Terwijl ik vanmorgen vroeg een plons nam in de rivier, die prachtige rivier waar we kamperen met ons Volkswagenbusje, dacht ik nog even aan die indrukwekkende zin. En aan die ene man, en velen met hem, die door een noodlottig ongeval ineens ‘werk’ waren geworden. Zo’n rondje zwemmen voelt dan extra rijk.

Wat is ze mager, dacht ik bij mezelf toen ze de deur voor me opendeed, uitgemergeld bijna. Samen met mijn collega’s hadden we een hele poos voor haar echtgenoot gezorgd, die zo graag thuis wilde sterven. Een paar weken ervoor had hij het leven los moeten laten. En nu zorgden we met liefde voor haar. Ze had haar heup gebroken na een ongelukkige val, en was net thuisgekomen uit het ziekenhuis. Haar tengere lijf was magerder dan ooit, en de fysieke pijn trok diepe lijnen in haar gezicht. Mijn hart kromp samen van dat schrijnende beeld dat ik voor me zag.

‘Er zijn zoveel mensen slechter af dan ik’ zei ze, dus vond ze dat ze niet mocht klagen. Ik was het oneens natuurlijk, ik vond het vooral zorgelijk en onverantwoord dat ze alleen thuis was. Dus terwijl ik voor haar zorgde, kaartte ik het bij haar aan. ‘Zou het niet fijn zijn om nog ergens kort te verblijven om wat aan te sterken zei ik, om eerst nog verder op te knappen en dan pas weer naar huis te gaan’? ‘Kan dat, vroeg ze hoopvol, want dat zou wel echt fijn zijn, ik voel me nog zo zwak’. Dus belde ik met haar zoon, die zich ook echt veel zorgen maakte, en belde naar de huisarts voor een verwijzing. De rest van de dag ging ik naarstig op zoek naar een plekje voor haar. Die hele vrijdag, de dag dat ze thuiskwam uit het ziekenhuis, ben ik tussen alle zorgmomenten door aan het bellen geweest om haar ergens kortdurend opgenomen te krijgen. Elke strohalm greep ik aan. Deze kwetsbare dame alleen thuis, dat voelde eenvoudigweg niet goed.

Na heel veel strijd, en heel veel argumenten, kreeg ik die vrijdagmiddag op de valreep groen licht. Er was ergens een plekje gevonden en de maandag erop mocht ze komen. Wat was ze blij en opgelucht dat het was gelukt om iets te vinden, in deze tijden van wachtlijsten, krapte en onmogelijkheden. En wat was ik dankbaar dat het me gelukt was.

De volgende ochtend vond haar zoon haar op de grond van haar slaapkamer; die nacht was ze overleden, helemaal alleen. Of een eerdere opname haar had kunnen redden zullen we nooit weten. Het zou kunnen dat haar lijf eenvoudigweg op was en was het haar tijd. Maar als ze wel opgenomen zou zijn geweest, dan was ze tenminste niet alleen geweest, die ene nacht, die nacht dat ze haar laatste adem uitblies. Want sterven in het donker van de nacht, helemaal alleen, op de kille vloer van je slaapkamer, dat wens ik mijn ergste vijand nog niet toe.

Meer lezen van Cynthia? Leuk ☺ Neem eens een kijkje op haar eigen website!

Elke ochtend stap ik blij mijn bed uit, echt. In alle eerlijkheid scheelt het per ochtend weleens een tikkie qua enthousiasme maar toch, blij. Juist omdat dat hele simpele van zelf uit je bed stappen, voor heel veel mensen niet is weggelegd.

De kwetsbaarheid van onze gezondheid, en vooral het onvoorspelbare ervan, dat voelen we momenteel allemaal aan den lijve. Juist omdat we er zelf eenvoudigweg geen invloed op hebben, niet volledig tenminste. Goed voor jezelf zorgen sluit dat ziek worden echt niet uit, was het maar zo’n feest. In een vingerknip kan je gezondheid op een hoop liggen, als een koorddanser met evenwichtsstoornissen.

Die rijkdom van steeds weer een nieuwe dag, is onbetaalbaar. Soms nemen we dat voor lief, en vergeten we de rijkdom ervan. In onze zucht naar meer, beter, en groter, verliezen we soms uit het oog wat zo heel erg belangrijk is. Dat hele fijne leven, dat al zo rijk is van zichzelf. Want die rijkdom van het leven zit ook zo heel erg in de eenvoud, in mooie momenten, in het liefhebben van elkaar. Die waarde van weer een nieuwe dag voelen we soms pas, als we weten dat die dagen samen ineens op zijn. Steeds opnieuw ben ik me bewust van die kwetsbaarheid, en soms word ik met brute kracht met mijn spreekwoordelijke neus op die feiten gedrukt.

In mijn werk is het aan de orde van de dag, die onverwachte verstoring in de balans van dat fijne leven. Hoe dat dagelijkse, waar je zo aan gehecht bent, zomaar ineens anders kan worden. En dat ineens dan ook nooit meer terugkomt, wat altijd zo gewoon was.

Dat klinkt een tikkie zwaar, ik weet het oprecht, maar het is de dagelijkse realiteit. Want na een jaar covid, ervaren we allemaal hoe het voelt als dat dagelijkse leven zomaar onverwacht op zijn kop staat. Als je ’s avonds ineens niet meer in je eigen vertrouwde bed ligt, waar je zo heel erg lang elke dag zonder nadenken instapte. Doordat ziek dat dagelijkse binnensluipt, en weigert te vertrekken.

Ook daarom ben ik elke ochtend vroeg buiten, en geniet ik echt van de geboorte van weer een nieuwe dag, ben ik me er intens van bewust hoe waardevol dat is. En vervelen doet het nooit, geen dag. Steeds opnieuw ben ik onder de indruk van weer een oogstrelende zonsopkomst, of beuk ik lachend tegen de wind in als het stormt. Zelfs als het pijpenstelen regent omhels ik grijnzend al dat water, want dat woeste weer is soms ook zo zalig. Dan spoelt dat brein weer schoon, van alles wat het soms laat verstoppen.

De waarde van die eigen regie, en dat nog volledig zelfstandig kunnen functioneren, elke dag opnieuw, dat is meer dan ooit, onbetaalbaar.

Meer lezen van Cynthia? Neem eens een kijkje op haar eigen website: cynthiapoen.nl